En kötü gidiştir sessizce olanı. Arkanda bir cümle bırakmadan gitmektir. Bir hoşçakalı bile bırakmamaktır geride. Gidişin soğukluğunu katmerler işte o derin sessizlik. Çünkü acılar sessizlikte büyür. İnsan yalnızlığının sessiz doğasında boğuşur acılarıyla. Ve sesleri azaldıkça yüreğinin acıları çoğaltır zaman...
   Gitmek gerekir bazen. Gidilmelidir işte o zaman. Ama giderken birşeyler bırakılmalı geride. Gidişi bile güzelleştirebilmelisin. Giderken bile gülümsetebilmelisin. Arkanda bıraktığın sadece sensizlik olmamalı. Sesini unutmalısın mesela aceleyle çıkarken... Kokunu bırakmalısın kanepede. Gülüşün kalmalı resimlerinde. Evin en görünür köşesine bıraktığın anahtarlar olmamalı sadece, güzel anıları da bırak oraya. Yaşamın en görülebilir yerine. Ararken kolayca bulabileceğim bir köşeye...
   Gözyaşını bırakmadan git ama. Mutsuzluğunu bırakmadan. Birkaç güzel cümle bırak onca gözyaşının yerine. Her zamanki gülen kelimelerinle bezeli cümleler... Masanın üstüne bırak onları.Üzerine bir de gülümsemeni koy ki rüzgar uçurup götürmesin onları pencereden...
   En önemlisi giderken biraz da kendini bırakmalısın bana... Öyle ki sensizliği seninle yaşayabilmeliyim. Sessizliği senin kahkahalarınla yenebilmeliyim mesela. Yokluğunu bıraktıklarının sıcaklığında eritip yok edebilmeliyim... Yani mutsuzluk olmamalı onca güzel yaşanmış andan kalan...
   Hadi git şimdi hadi... Bıraktıklarını almadan... Ve geri dönmeden git. Eğer ki dönecek olursan bil ki bulacağın buz gibi bir sessizlik olacak... Oturma odasına bak orada işte. Ha bir de yalnızlığın olacak tam köşede.Unutmadan onu da alırsın...