dünyanýn bütün yükü üzerindeymiþçesine yorgun perdeleri araladý. sanki taþýmasý zorunluymuþ gibi o yükü götürüp nereye atsýn kimlere versin düþünemiyordu bile... perdelerin arasýndan biraz ay kýrýntýsý, bolca karanlýk ve biraz da aðýr çekim bir þehir çarptý yüzüne... bu çarpmanýn etkisiyle yanan gözlerini güçlükle, yorgun, yumarak serinletmeye çalýþtý, göz pýnarlarýnýn derinleklerinde gizlenen, yeniden þekillenmiþ bir gözyaþýnda. sendeleyerek düþünmeye baþladý o muazzam yükün altýnda. çýplak ayaklarla, heybesi boþ; hava kadar hafif, gezindiði herhangi bir sabah ayazýný düþündü. ve ardýndan ayný sabahýn, dünyanýn bütün yükünü omuzlayýp altýnda titreyerek yürüdüðü; yýldýzý az, bulutu çok, ýþýðý paramparça olmuþ aylý gecesini geçirdi aklýndan...
gün, azar azar sindiriyordu aðýrlýðýný saniyelere. gündüz ile gece arasýnda meydana gelebilecek herhangi bir þey eksiltiyordu onu hayattan....
saniyelerin toplam yorgunluðuyla býraktý kendini yataða. yýðýnla þey geçti gözlerinin önünden, sayýsýz cümleler çýnladý kulaklarýnda. uykusuzluðun derin sarhoþluðunda boðuldu bir süre. üzerindeki o yükü kimselere yýkamadan, bir yerlere atamadan, yorgun, parçalarý daðýldý uykuda. yüzünde, perdelerin arasýndan sýzan aðýr çekim þehir görüntüsüyle...