sahipsiz gölgeler gibi yüzün artık bende
kahretmiş yanlızlıklara inat
anahtarsız kelepçeler vurdum sevdaya
hak etmediğini bile bile
isyan edercesine sessizliğe
haykırdım yüzünün sahipsiz gölegesine
yalnızlığıma kahrettim gecelerce
ve ağladım aldatılmışlığına ömrümün saatlerce
bomboş sokakları izledim sonra
hani elele gezdiğimiz
hani bir de küçük penceremiz vardı
yağmurları dinlediğimiz
kilitler vurdum ulan sükûnetin diline
sen yokken üzerime çökmesin diye
küfürler saydım o boş sokaklara
kavgalar ettim yağmurlarla
yaktım sensizliğiyle sessizliğe bürünmüş şiirleri
ve bir alaca karanlık edasıyla izledim hayallerimi
üzerine bir sigara daha yaktım sonra
sonra uzattım usulca gölgene ellerimi...