Göz kapaklarýmýn içine aðýr aðýr güneþ sýzmakta. Belli ki bir haylazlýk belirtisi. Uyanmama daha saatler var oysa. Nedensiz bir gün doðumu hikayesi. Sabahýn narin ve tenha havasý, inceden ve belkide ürperten bir rüzgar eþliðinde tenimle dans etmekte. Koku alma duyusu geliþmiþ hayvanlar belkide kilometrelerce öteden ne yaptýðýmý, hatta belkide neler yapacaðýmý kestirmekte. Uyandýðým yer bir kuytu orman köþesi. Yüzyýllýk aðaçlar bedenimin üzerinden gökyüzüne doðru yeþermekte. Mevsimsel sendromlarýn en beterini yaþamam gereken bir bahar sabahýnýn, o buruk yalýnlýðý yok üzerimde. Tamamen çýplak ve tamamen düþüncesiz bir þekilde uzanmaktayým sadece. Yapraklar ve dallardan oluþan bir ýþýk oyunu kargaþasý. Parlaklýk göz kamaþtýrmakta. Sadece en baþarýlý iþimi yapmaktayým. Sessiz ve sakin, hareketsiz bir þekilde toprak üzerinde uzanma çabasý. Saðým solum, benimle birlikte dalgalanan ve belkide kabul gördüðümü bana anlatmaya çalýþan, tabiatýn o yer üzeri tembelleri, yaprak ölüleri ve binlerce küçük sürüngenle kaplý. Kapalý bir orman kuytusu. Iþýk yaprak aralarýndan süzülmekte. Bedenim çýplak ve sýrtým tam olarak topraðý örtmekte. Yaprak aralarýndan kaçýp kurtulmayý baþaran ýþýk, bedenimde vurduðu yeri ýsýtýyor. Isýnmak ve aldýðým ýsýyý yeniden topraða katmak. Sürüngenler bana yaklaþmakta. Korku yada tiksinme belirtisi yok hiçbirinin gözlerinde. Ben, toprak ve yaprak ölüleri, "ben" gibi aylak. Hepimiz bir. Tanecikli yapýya sahip alyuvarlar damarlarýmda gezinmeyi ve hatta gezinmek ne kelime, biraz oturup dinlenmeyi beðenmiþ olacaklar ki, damarlarým o yeþile çalan renginden aðýr aðýr kahverengi ve beyazýn hakim olduðu kýpýrtýsýz, duraðan matlaþmaya doðru gitmekte. Hissizlik deðil, akýþýn durmasýyla damarlarýmda gezien, daha çok his ve daha da fazla topraða çekilmek. Biz olabilmek çabasý. Bedeller ödenmeli.
Ve sürüngenler artýk üzerimde.. Küçük gülüþmeler ve kendi lisanýnda söyleverle kabul törenimi kutsama ve sadece "hoþgeldin" diyebilmek için bile tenimden parçalar koparmaktalar. Tenim artýk derim olmaktan çýkmakta. Ben ve toprak. Ve ben gibi yaprak ölüleri aylak. Binlerce aðaç ayný anda kökleriyle emiyor beni içlerine. Hem yerde yatan ve hem köklerde dolaþaným artýk. Ve sürüngenlerim bana itaat etmekte. Kabul görmenin verdiði haz yerde yatan bedenimi çürütmekte. Bin yýllýk aðaçlar belkide çevremde, bana yol göstermekte. Köklerden gövdeye. Ýçerisi huzur ve gözyaþý. Kristal damlalar halinde içeri süzülmekte. Tek bir ses yada huzuru bozacak en ufak titreþim yok þu an içeride. Dýþ dünya çok dýþarda artýk. Tam kalbimizde. Bir aðaçla oturup sohbet etmenin zorluðu çok gerilerde. Yavaþ yavaþ gövdeden dallara yükseliþ. Sürüngenlerim bedenimi kemirmekte. Çýplak ayakla topraða basmaktan öte bir zevk toprakla çýrýlçýplak yaþamak. Sakince aþþaðýda parçalanmak için elinden geleni yapan bedenim ve bana itaat için kaslarýmý ve kemiklerimi bedenimden ayýrmaya çalýþan sürüngenlerim. Sevgililerim..
Aðaç.. Ulu ve sonsuz. Tanrýnýn bakýþýndan beni gizlemekte. Yavaþ tavaþ en tepeye, o laciverte en yakýþan dallarýna girdiðimde. Ýþte tanrý. Huzurumda beklemekte. Sakin ve sakinleþtirici bir edayla bizi, beni, topraðý, aðacý ve itaat eden sürüngenlerimi kabul etmekte. Tanrý.. Erdemin ulaþtýðý son nokta.. Oysa benim için bilinmezlerimi isimlendirdiðim imge. Tanrý.. Artýk bir bilinmezim kalmadýðýna göre sadece bir ihtiyar görünümünde. Yerde bedenim çürümekte. Gülümseme.. Bir kaç yüzyýl önce olan bir olay için belkide. Tanrýnýn gamzeleri kalbimi çelmekte. Oysa kalbim bir baþka itaat edenin midesinde sindirilmekte. Yeni kök vermiþ her fidanýn kanýmla beslendiðini bilmenin verdiði mutluluk. Bir orman benim sayemde yeþermekte. Tanrý mutlu çocuk. Oyuncaðý ben ve belkide benimle büyüyüyen. Aðaç, ben ve bizimle birlikte bu huzura eriþen. Ne varsa elden ayaktan düþmüþ bu huzur nehrinde hepsi þimdi tanrýyla gülmekte. Kabul görmüþlüðün verdiði ve tanrýyý da içimize alabilmiþ olmanýn getirdiði ne varsa yeþilden ve lacivertten, ve o koyu kahverengi neþeden.. Yavaþ yavaþ içimizden dýþarý fýþkýrmakta.
Ölümsüzlük.. Ve aslýnda her saniye yeniden ölmek. Ve yeniden doðup her ananýn rahminden kan ve ümitle, ilk ýþýðý yakalayýp yeniden ve yeniden taþýnmak el üstünde. Tanrý ölümsüz deðil. Tanrý ve sürüngenler. Birbirine benzemeler. Tanrý ölümsüz deðil. Ben, aðaç ve koyu kahverengi cesedimi emen toprak. Sadece ölmemenin tadýný bilen ve bunu tanrýya bildiren biz. Biz ölümsüzüz sadece. Nesilden nesile anlatýlacak binlerce iz býrakýyoruz arkamýzda. Ve tanrý bizim yerimze sahipleniyor sadece cesetleri. Tanrý ölümsüz deðil. Sadece iyi rol kesmekte. Bedenim artýk ne burada, ne de býraktýðým yerde. Efendilerinin sözünü dinlemiþ olmanýn verdiði gururla hizmetlilerim yer altýna geri dönmekte. Ben, aðaç ve nehir. Ve belkide dað taþ gülmekte. Huzur sonsuz ve bunu tanrý bizden öðrenmekte. Oysa bak burada aþþaðýda ne varsa biz diyebilmekte. Tanrý tek ve yalýnlýðýný kendi yarattýðý bedenlerle geçiþtirmekte. Tanrý ölümlü ve can sýkýntýsý sonsuz. Bizden olmayanlar, binlerce kurgu ve kurduðu saçma oyunlarýna kader demekte.. Tanrý gözümüzün önünde. Þimdi, sonra ve belki de geçmiþ. Zaman kavramý tanrýnýn huzurunda bir iþe yaramýyor sadece. Sessizlik, ben ve aðaç ve koyu kahverengi toprak.. Binlercesine bizden olabilsin diye can vermekte..