KALLEŞÇE YIRTILDI MUTLULUĞUN RESMİ

Hani bayramdan sonra gelecektin baba,diye haykırıyordu ya şehit yavruları.

Aslında bütün çocuklar…

Babalarını bayramda görmek ister.

Ellerini öpmek ister.

Erkek olanları çocukların, bayramlıklarını giyip bayram namazına babalarıyla gitmek

ister uykulu gözleriyle. Diz dize kılarlar bayram namazını,kalp kalbe söylerler bayram

tekbirlerini.

El ele çıkarlar camiden tatlı bir huzurla.

Huzur dolu evlerinin yolu tutulur hemen.

Ev halkı hazırdır bayram şenliğine:

Kızlar, büyüğünden küçüğüne allı ballı bayramlıklarını giyinmiştir,ipeksi saçlar defalarca

taranmıştır,baba beklenmektedir.

Baba el ele tutuştuğu oğluyla girer eve.Asırlardır süregelen bayramlaşma başlar.

Sağlarsa önce büyükbabaların,babaannelerin öpülür elleri yumuşakça,hayır duaları alınarak.

Sonra baba eli öpülür,anne eli öpülür.

Küçük kardeşler büyüklerin ellerini öperler,fakat gözleri babaannededir.büyükbabadadır.

Onlardan cömertçe gelecek bayram harçlıklarındadır gözler.

Bir mutluluk tablosudur yaşananlar.

Hani şair demiş ya ‘sen mutluluğun resmini yapabilir misin’ diye…

Türk halkı mutluluğun resmini asırlardır yapar böyle.

Sonra…

Bir hain el çıkar,bu mutluluğun resmini yırtıverir kalleşçe.

Oysa çocuklar babalarının bayramdan sonra bile gelmesine razıyken…

Buruk bir bayram geçirmeye kendilerini alıştırırken…

Bir bomba atılır mutluluğun resmi üzerine.

Kan rengiyle boyanır mutluluk tablosu.

Acılar çöreklenir yüreklere…

Bayramlar zehir olur.

Temennim Allah’tan…

Bu bayram son bayram olur…

Çocukların babasız geçirdiği son bayram…

Mutluluğun resminin kalleşçe yırtılmadığı son bayram…