...yaþangaçlarýmý dikip, gerçeklerimi solumaya baþladýðýmda farkettim; sevgi sandýðým þeyin üzerindeki "aslý gibidir" kaþesini... Sevgi dediðin þey; yollarý sana çýkan her baþlangýçta bir baþka sendrom yaþamaktý sadece... Göz yaþlarým; þizofrenik naðmeleriydi ruhumun ayrýlýða. Çiçeðin suya duyduðu hasret kadar dayanýlmaz olsaydý yalnýzlýk; sen de nefes kadar vazgeçilmez olurdun bende. Ne esaret yaþardým ruhumun çýkmazlarýnda, ne de fýrtýnalar kopardý durgun sularda.

Ýç dünyam biraz sükun bulsa; yine senli yine bulanýk düþüncelerimi arar oluyorum. Tenim platonik seviþmeler yaþýyor teninle her gece. Arzular pýnar oluyor, ben mezesiz içiyorum. Hani þu hayatýmdaki "bazen" ler kadar bendesin. Nefeslerimiz birbirine karýþtýðýnda gözlerinin bende olduðu gibi. Öyle þeffaf ki silüetin; dokunsam hissetmeyeceksin sanki. Varlýkla yokluk arasý birþey... Ve ben adýný koyamadýðým duygularýn göçüðü altýndayým..!

Þimdi bazen ondalýklýyým, bazen gök gürültülü. Bazen de öyle sütliman ki herþey; sürmanþet yaþayamýyorum artýk. Paranoyalarýmda boðulmak yerine tabularýmýn molozunda aþka dair gökdelenler inþaa ederdim ya; umutlarýmýn mezarýna attým sevgiyi... Artýk çok geç!