İnsan;
Yaşadıkça öğreniyor
Ve yaşlandıkça tanımlıyor kendini
Ne kadar yaşadığının değil
Neler yaşadığının önemli olduğunu anlıyor
Hep hata yapıyor,
Ama hatalar yapmakla bitmiyor
Yine de hep yarım kalıyor
Ya da bırakılıyor
En heyecanlı yerinde bir şeyler,

Hayat bir çöl;
Vaha da bulduğun çiçeği bile
Koklarken hoyratça
Bir sabah uyandığında
Yanında bulamadığın oluyor
En kıymetlisi...

Gün gelip;
Özlem dolu olunca o çiçeğe
Kaktüs gibi geliyor
Elindeki papatya
Ne koklayası geliyor insanın
Ne de elinde tutası

Sabahları o heyecanla uyanışlar,
Sevgi dolu kalp atışları,
Bir öpücüğün, bir dokunuşun,
Arada bir yapılan tartışmaların,
Sevmelerin ve sevişmelerin büyüsünü
Sessiz ve yalnız akşamlar bozuyor