Mutluluk yok huzur var. Tek elde edebileceğim bu. Belki çocukken vardı mutluluk. Ama yok, çocukken de yoktu. Çünkü..........

Mutluluğu düşünebilecek ya da sorgulayacak kadar gelişmiş değildi beynim. Geçmişim öylesine kısaydi ki keşkelerim yoktu, belkilerim yoktu bir de. Bu yüzden de beklentilerim yoktu. Umutlarım yoktu en önemlisi. Umuda ihtiyacım yoktu.

Mutluluk yoktu çünkü mutluluğu sorgulayacak kadar yaşanmışlığım yoktu.

Ne çocukken, ne de şimdi ne de gelecekte. Hiç bir zaman olmadı. Hiç bir zaman olmayacak. Kocaman bir yalan. Mutlu olmak koca bir yalan. Mutluluk yok. Anlamını bile tam olarak tanımlayamadığım bir şey nasıl var olabilirki?

Mutluluk yok mutlu olmak da yok, belki huzur var. Mutluğu sorgulamaktan ve aramaktan vazgeçtiğimde ama. Ancak o zaman işte kavuşabilirim ona. Ulaşabileceğim belki huzur, değil mutluluk asla .

En büyük düşmanım ise umut ve en büyük yanılgım. Çoktan vazgeçtim zaten mutluluğu istemekten, beklemekten, umut etmekten. Ben huzuru bekliyorum.....................