Kalmadı hiç gözlerimde, hayata dair yaşanan bir neşe.
Gönlüm desen sızlıyor, kapnmadı hala açtığın yara.
Kışkırtıyor öfkemi hayalin, maziden düşünceler beynimde.
Yalnızlık sırdaşım olmuş, zaman soframda meze.

Yalan yakışıyordu gül dudaklarına,
Bilmeden nasıl da içirmişsim zehrini kana kana,
Katilim olur, ölüp ölüp dirilirim,
Ne zaman uzansa ellerim sana dair anılara.

Benim güneşim gittiğin gün battı,
Mehtabım aramaz sormaz oldu,
Gülen gözler gördüm; benimkiler mahsun kaldı,
Avutmak için kendimi, gelirsin diye; kelimler bitti tükendi.

Bir dokunuş, bir uyanış acılardan sıyrılıp gerçeğe,
Dert değil bunca garip, kimsesiz, muhtacın içinde,
Gül, güllerde diken olsa, batsada yüreğine
Ömür boş mu sandın; neydi asıl ulaşılması gereken gaye.

Meğer ben aşk aşk diye kendimi unutmuşum,
Derdiyle zamanı boş yere öğütmüşüm,
Sevgiliyi gördüm göreli, sevgiliyi bildim bileli,
Aşkın elinde mecnuna dönmüşüm.