Sevgili Atam,
Hayatımda ilk kez, postaya vermeyeceğim ve cevabını asla almayacağımı bildiğim bir mektup yazıyorum.Ama bildiğim birşey var, o da bir şekilde sana ulaşacağı, ya hissedeceksin yada duyacaksın anlıyorum.
Atam bu bir şikayet mektubudur. Sana kendi ellerinle dirilttiğin ulusu şikayet etmek ne derece doğru bilmiyorum ama affet Atam bunları anlatmam gerek.
Hani demiştin ya "Beni görmek demek yüzümü görmek demek değildir, benim fikirlerimi ve duygularımı anlamanız kafidir" diye, biz seni hiç anlayamadık Atam.
Yıllarca seni ve yaptıklarını övdük, "19 Mayıs 1919" ile başlayıp "Cumhuriyet" ile biten sözler dinledikte yaptıklarımızı koyamadık ortaya ; zaten bir şey yapmamıştık Atam. Altın sayfalara o kadar takılı kaldık ki yeni sayfaların karanlığını unuttuk. Kuru sözlerle geçirdik 80 yılı.
"Bizi çalışmak kurtarır" demiştin ya Atam, çok çalıştık IMF yolunda, o kadar ki artık her çocuk kitapla okulla değilde borçla doğuyor yurdumuzda.
Hala dudaklarımızda acılı ağıtlar, hergün ölen şehitlere ağlıyoruz. Kimimizin saçı fabrika tarla köşelerinde çalışmaktan ağardı, kimimizinde işsizliğe yanmaktan.
Senden sonra gelenler gözlerimizi boyadı aniden, bulunduğumuz yeri göremeyelim diye.
Hedefimiz uygarlık seviyesine ulaşmaktı ya yapamadık; adın hiçbir gökcisminde yazmaz Atam.
Neyse çok şikayette bulundum galiba, rahatsız ettiysem af buyur Atam.
Hani derdinya "bütün ümidim gençliktedir" diye benim de öyle Atam bizim de öyle. İnşallah bu milleti gençlik kurtaracak Atam. Türk kanı akmaz olmadıkça, son gençte yılmadıkça; SEN RAHAT UYU ATAM...