Uzat ellerini, yorgunluðunu ver bana
Nefesimi al… Soluklan biraz…
Gözlerindeki hayattan bir yudum ver
Saçlarýmý ellerinle sar biraz…     

Kalbinin en ýssýz mýsralarýnda çýplak ayakla geziniyorum yaprak yaprak. Her imgenin boynunu büküp sevdayý yaralýyorum harf harf. Martýlar süzülürken dalgalarýn sýrtýndan, hüzünlü bir rüzgarda daðýlýyor dört tarafý denizlerle çevrili umutlarým. Düþlerimin zenginliðinde… Varlýðýnýn yoksulluðunda… Züleyha’nýn ilk duasý gibi dilimdesin yar. Yitirdikçe kendimi, yokluðunun yangýnýnda… Sukut ile gözyaþýma düþtükçe, varlýðýmýn serinliðindesin. Ve ben her yýldýz yakamozla buluþtuðunda ölüyorum suskunluðun mermileri ile vurularak. Sýkýlan her kurþun sýnýrsýz sevgimin ufkunu karartýrken, kirpiklerimin arasýnda gördüðün hayat reva mý bana…

“Al hançerini gel” diyorum korkuyorsam namerdim. Düþür beni koynuna. Üþüyorum ya sana, bu düþü baðýþla bana. Hýrçýn bir yalnýzlýðýn ardýndan her dokunuþ ateþ olur sevgili. Ve söndürülmüþ yangýnlarým olmadý hiç benim. Eskitilmiþ sevdalarýn karlarý kaplamadý yürek daðlarýmý. Sen de gözlerimi yüreðine kapattýðýmda yanmaktan korkuyorsan “hiç gelme” diyeceðim de gökte bulmuþken seni; “yere inmek de niye” demekten alamýyorum kendimi…

     Üþüyen bir çocuk varsa þiirin orta yerinde o þiir daðýlýr derler ya hani, korkma. Nasýlsa hep bir adým öndeyim senden bu acýmsý, bu kahreden yolda. Nasýl ki sevgi Allah’tandýr, sevgide ayný kaderi paylaþmak da ondandýr korkma… Iþýða uçan bir pervane misali tene yaklaþtýkça yanmak varken bu sevdada, üþüyorsam kayboluyordur düþlerim ve o an acýyorum sevdiðim. Çok dayanmaz diyorum yüreðim. “Gidiþlerinin hançerini al… Yeter ki gel” diyorum defa kez... Korkma göðüs kafesimin ardýnda güvendesin. Lakin öyle de durma, yüreðimdeki daðýnýk yalnýzlýðýmý toparla biraz da yardým et bana.

     Yüreðimin gücüne inanýrým ben sevgili, bulut olup mutluluk yaðacaðým bir gün þehrine ve yalnýz uyanmayacaksýn bir sabah… Her an’a doldururken varlýðýnýn yakýcýlýðýný, dudaklarýmda inleyecek bir buselik makamý. Rüya deðil bu kez… Bir nihavent düþ de deðil yarým kalan… Gözlerimden akan hüzzam deðil sevgili, mutluluk…

“Bu güzellik beni bitirecek” dersin ya hani… Bahçemdeki beyaz zambaklar ayrýlýk koksa da gitmek için gelmedim ve kalýp öldüreceðim seni. Sevilmekten ölür mü hiç insan… Bilmiyorum da çok uzaklardan gelmiþ yorgun bir þarkýnýn dizlerinin dibine çöküp, seni sonsuz sevdiðim vakit bu sorunun cevabýný da birlikte öðreneceðiz.

Her “korkmuyorum” dediðinde delice korkma ve güven bana…

Yaðmura ve rüzgara yoldaþ olduðunda korkularýna yenilmemeyi öðreneceksin. Hadi deneyelim istersen þimdi, ilk iþ olarak kaldýr baþýný gömdüðün kitap aralarýndan, yaprak yaprak kurutma yüreðini. Yarým gülümsemeleri býrak sehpaya. Ayaða kalk ve bana yönel. Avuçlarýmda tamamlanacak dudaðýnýn kývrýmlarý. Kapat gözlerini týpký yoluma güller serdiðin gün gibi. Her adýmda bizim olan gecenin topraklarýna sevdalý þiirler ek hece hece… Bir düþün, yetmedi mi sukutun daha, düþ güllerini okþamaktan yorulmadýn mý yar. Sözlerinin pansumanýyla yürek yaralarýmý sar. Bedenini soyun ruhundan, içindeki adamý seviyorum ben. Sen bilmezsin ya buralarý kendini bana býrak. Yüreðim kýlavuzun olduðunda senli bir dokunuþla yeniden doðmak neymiþ göreceksin gözlerimde.

Aheste aheste dokunsan
Firuze akþamlarým olurdu benim
Her mevsim açardý güllerim…

Kelimelerle anlatamadýðým kýymetim,
Aydýnlýðým… Nefesim…
Elimi tut ilk kez
Ve son kez hüznün bittiði yere götür beni
Dönmeyi unutalým diyorum.

Sen ey güneþi kýskandýran
Gönül yaram
Hadi kapat gözlerini
Karanlýða boð beni
Ölmem ki…

Ey ömrüme ömür katan ab-ý hayat,
Tatlý yalanlarý býrak, acý gerçekleri al koynuna.
Hakkýn olmadýðýný düþündüðün masallarý da unut
Sevda nakýþlý yýldýzlarla örtmesen de üzerimi
Eski bir geceden kalma mutluluðu giyineceðim…

Göðsümdeki ateþle öldüðümü düþünme sakýn,

Nasýlsa bu yürekle ben
Varlýðýna da yanarým, yokluðuna da…
Dertlenme…
Avucumda sýzlayan bir damla yaþ olsan da
Yeter bana.

Gözlerindeki sevdalý kervanlara yetiþemesem de
Bilirim ki
Yüreðinde olmak bir kadýna verilmiþ en büyük ödüldür.

Temmuz 2008

Ayþegül TEZCAN