Develer tellâl, pireler berber ve mevsim sonbahar iken; kendi beşiğimi tıngır mıngır sallıyorken; düşüverdim salladığım ve sallandığım beşikten. Düştükten sonra, üzerinde sürekli değişen bir kostüm taşıyan yirmi beş yaşında bir kız olduğumu fark ettim. (Sinderella, Pamuk Prenses, Kırmızı Başlıklı Kız, Heidi, Yüz Yıl Uyuyan Güzel, Polyanna…)

İlk kostüm: Kibritçi Kız.
Ağlıyorum, bir yerlerim acımış düşerken. Belli ki göğüs kafesim iyi koruyamamış kalbimi. Kırık, çıkık, çatlak dolu. Alçıya alınması ve uzunca bir süre öyle kalması gerek. Vücudumun loş sokağında, kar taneleri ince ince serpiştirirken, alçıdaki kalbim tenha bir köşeye çekmiş kendini. Üşüyor. İçimde kış, dışarıda sonbahar. Kalbimin ölümüne ramak var.

Dekor değişiyor.
Kostümüm: Kül Kedisi.
Tüm köşkü temizleyip balo için hazırlamışım kendimi. Başkasına ait eski bir elbise giyinip süslenmişim kendimce. Karşımda üvey annem ve kız kardeşlerim. Salonu dolduruyor kahkahaları. Şöminenin başucunda yalnızım şimdi. Elimdeki kalbimi yediriyorum kucağımdaki kedime. Farelerle sohbet ediyorum. Perim yok ortada, saat gece yarısını vuruyor. Büyü yapılmıyor ve baloda aşık olacağım prens başka bir kıza tutuluyor. İçerde mevsim kış,
gerçekte sonbahar. Camdan ayakkabım yok, yaşamım değişmiyor.

Yeni dekor.
Kostüm: Pamuk Prenses.
Üvey anne bolluğu masallarda. Verdiği zehir tüm damarlarımı zapt etmiş durumda. Cücelerim uyandıramıyor beni. Gözüm kapalı ölümü bekliyorum camdan tabutumda. Beyaz atıyla prens beliriveriyor birden. Cansız bedenimle varlığını hissediyorum. Eğilip beni seyrediyor kısa bir süre.Yolu sorup, gidiveriyor ardından. Yaşıyorken teslim ediyor beni ölüme. Dekorda mevsim yaz, gerçekte sonbahar.

Dekor…
Kostüm: Yüz Yıl Uyuyan Güzel.
Kötü kalpli cadının büyüsüyle uyuyorum tam yüz yıldır. Prens beliriveriyor nihayetinde. Yatakta kıpırtısız öpmesini bekliyorum uyanmak için. Prens öperse uyanabilirim ancak; bu masalda kural bu. Masaldaki kadere göre prensin eşi olmalıyım. Kırk gün kırk gece düğün…
Prens dudağıma doğru eğilip, öpmeden çekiveriyor kendini. Deliksiz uyku sonlanmıyor. İçerde mevsim sonbahar, gerçekte sonbahar.bu saatten sonra kötü kalpli cadı olamam ki…

Böyle sürüp gitti bir yıl. Yeni kostümler, yeni sahneler.

Son sahne.
Son kostüm: Polyanna.
Acı çekiyorum Tarifi çok zor. Paramparça bir kalp, baloya gidemeyip hayalleri sele kapılan bir genç kız, tabutun içinde fark edilmeyen bir prenses, yüz yıldan daha fazla uyuyacak bir güzel, dedesinin peşinden koşturup aşkını hiç yaşayamayacak bir köylü kızı…Bir gariplik var değil mi? Masalların sonu hep acı. Son kostümüm ve kendime biçtiğim son rol güzel ama. Umut var çünkü; hiç tükenmeyen bir umut. Kötüler var olsa da, iyinin kazanacağına dair derin inanç var. Yaşanan olumsuzluklara gülüyorum son sahnede. Bardağın dolu tarafını görmeye meylediyorum kendimi. Gözlerimi bağışlıyorum Polyanna’ya. Mevsim her yerde ilkbahar.