fahişe bile olsan
seninde bir bahar seherinde
ıslanmayı bekleyen bahçelerin,
bahçelerinde gonca güllerin,
güllerinin üstünde arıların,
arılarının peteklerinde balların,
ballarına parmak banan çocukluğun var.
sonra çocukluğuna giden
o güller ateşe dökülür.
her yaprağın külünü rüzgar savurur.
ben seni bu gün bir fahişenin
dudaklarında arıyorum,
dudaklarımı dudaklarında
söndürmeye çalışıyorum.
adı konulamayacak idam duygular kokuyor
gülsem mi ağlasam mı yaşasam mı ölsem mi
bilemiyorum,
geceleri çürüttüğümüz saatler kafamda
yanımdaki bir insan ama gözleri sen değil
o yüzden gözleirne deil
sevişirken yastığa bakıyorum
ve karanlık bir sabah oluyor
yanımda kalbindeki güllerinden farkında olmayan
bir çiçek.
sen değilsin, biliyorum.
geliyor aklıma senli sabahlar
gece yetmezmiş gibi, sabahı yeniden,
geceye çevirmek istediğimiz sabahlar.
o an herşeyi unuturdum
ve ben o sabahlarda işime gecikirdim
patronuma seni kokladığımı söylememem için
yalanlar arardım hep işime giderken
ve bidaha hiçbir yalan bu kadar tatlı olmadı
oysa şimdi
yanımda güllerinden bitanesini bu gece için bana
yakan bi kadın
sarılıp göğüslerine
ağlamamak içten değil
ve artık güzel olan tek şey;
bende ölüyorum.