Dostum



Ne zor ızdırapmış hasret çekmek.Ne zormuş sevdiğinden vefa görememek.Ama herşeye rağmen kızamıyorsun içine atsanda kor ateşten kanayan yarını sevginden dolayı affediyorsun.Bin kahırla boynunu bükmeye çalışsanda bir sevdanın onuru yüreğindeki yaranın acısı dik tutuyor başını.Gözlerin ötelere buğulu baksada hatıraların bir incecik sızı olarak tülleniyor yüzünde.Seviyorsun ya kahrolsanda acıya tahammül ediyorsun.



Soruyorsun nasılsın diye...Hani bir İstanbul akşamında sağnak bir yağmura yakalanmıştık ya iste dostum hala o İstanbul akşamı gibiyim.Yüreğimdeki asılı sarkıtların arasına saklıyorum pembe gülleri solmasın diye. Kader ayrılık diye boyamışsa sevdanın rengini ne yapayım hiç kurumayacak bir boya duruyor yüreğimde.Yüzümde bir hicranın bestesi ki güftesinde son beste yazılı.

Vakti kedermiş zalim bir arefenin ellerinde bırakılan avuçlarıma.Ne yaptım ben diye binlerce soru sorarken geceye duvarlara vuran metruk gölgesi büyüyor ezberimde.Ah yarim şu kör karanlığın gözleri çıkmaz mı ki seni bana kavuştursun.Zalim yüreklerin bam teli yok mu ki vurdukça mızrabım merhamete gelsin.Şu son satırlarıma zülüflerin vururken birkerecik iç geçirmezler mi.Züleyhanın aşk derdiyle inleyen yusuflara bir merhamet yok mu.

Leylim

iricik dostum

Hangi hal sana anlatsın ahvalimi. Hangi şiirler sana dillensin zemheri saatleri. Şimdi sol yanımda hırçın bir menekşenin solgun renkleri. Herşeye razıyım o iyi olsun diye. Ölmekse bunun bedeli onun mutluğuna karşı razıyım yeter ki gülsün bir sonsuzluk içinde gül renkli yüzü.Şimdi vakit sonbahar benim yüreğimde amansız fırtınalar.Mühürlü zarflara sığdırdığım hasret yüklü kederler.

Artık susma vaktidir.Bir ömrü bir hasretin prangasında eskitme bir sandukaya kaldırma.Bana neden deme.Gül buğularına sevdalardan örülü tezhipler bırakıyorum.Sevdanın yamaçlarına pembe güller .

Hoşça-Kal

Kardeşin...