Çok değil kısa bir süre önce yoktun,sen ve ben birbirimizden habersiz yaşadığımızı sanıyorduk.Önceleri misafirdin kalbimde sonra içten içe konakladın.Yeni bir aşkın ilk tomurcuğu filizlendi zamanla.
Bulutlardan düşen yağmur damlaları gibi çöreklendin içime,seni sevdim.Ve şimdi mutluluklara tomurcuk açıyor kalbim.Her seni düşünüşümde daha bir güzelleşiyor hayat...Rüzgar uzaklardan getiriyor kokunu odama.Saçlarının kokusu,yağmur sonrası toprak kokusu kadar hoş fakat tarifi mümkün olmayacak kadar özel. Sen nefesimin mutluluğa dönüşen suretisin.Yokluğunda hayalin yanımda,gölgen hep benimle beraber…
Ve gülüşün şekli yüreğimi eriten gamzelerinle bütünleşiyor.O an gamzelerine gömülmek istiyorum.Bilemezsin ben sensiz her gün,her an ölüyorum…
Şimdilerde içimdeki tüm umut kırıntılarını senin küçücük bir tebessümüne yüklüyorum.Seni sevmek nefes almak kadar ihtiyacım,her nefeste seni daha çok seviyorum.Önceleri tek bendim.Şimdi kırık iki parçaya ayrılmış bir kitabeyim;ki bir parçam sensin.İkimizi birleştirmeden alın yazımızdan bir mana çıkarmak imkansız…Sen veya ben yok,artık bir bütünüz,biz olduk.
Bütün bulutlara sana dair sevdamı yükledim,üzerine sağanak sağanak yağsın diye.Bütün rüzgarlar aşkımızı taşıyor.Yarınlara dair tüm umutlarımı senin gamzelerine gömdüm,her gülüşünde ortaya çıksın diye…
Ve yıllar sonra seni yeni gördüm.Geçmişte ki yokluğuna isyanım,şimdi varlığınla sevince dönüşüyor.Kurduğum cümleler ismini haykırıyor.Rüyalarımın başrolünde sen.Karanlık gecelerime inat aydınlatıyorsun dünyamı.En değerli varlığım sensin,dünyanın en zengini benim.
Artık aynalarda yarınlara umutla bakabiliyorum.Buz tutmuş kalbim sıcaklığınla yumuşarken,ben senle yeni bir sevdaya gebeyim…Sevgimi anlatmaktan acizim,kalemim sayfalara izah edemiyor bendeki senlik duyguları.Ne demeliyim ki sana, seni hangi kelime anlatabilir, hangi kalıba sığabilirsin ki? Tuttum yüreğime oturttum seni, katışıksız bir sevdayla sevdim. Her bir şeyi aldım ayaklarımın altına, başımın üzerinde tahtın var senin.
Neden gözlerim bunca yıl gereksiz şeyleri görmüş, yüreğim onca yıl sensiz kalmış? Dünya boşuna dönmüş, baharda çiçekler sebepsiz açmış, kır çiçekleri açmadan solmuş. Meğer benim senden önceki hayatım bir masalmış.
Her şeyi unutmalı, her bir şeyi… Tüm kapıları açmalı sana,.Tutmalı ellerinden,yürümeli yarınlara…Dudağına bir buse kondurmalı,kıskandırmalı can taşıyan bütün varlıkları.Mesela bir tarih yazmalı,adını “sen” koymalı...Leyla-mecnun kıskanmalı sevdamızı.Aşkımız destan olmalı,milletler sahiplenmeli,eşi benzeri olmayan bir birliktelik olmalı.Taç mahal bile sönük kalmalı içimizde kurduğumuz sevgi yapıtından.
Ayın Hilal’e dönüştüğü bir akşam, aynı noktaya bakmalıyız. Hilal yıldızıyla bütünleşmeli. Gökyüzündeki mahyalarda “seviyoruz” yazmalı. Bir ressam “sevmek” adlı bir tablo çizmeli, bu tablo sen olmalısın. Bir ceylan özgürlüğe koşmalı. Bülbüller sana dair şarkılar söylemeli. Gözlerin güneşin ışıklarını sönük bırakırken, kirpik okların yüreğimi kanatmalı.
Sevdam!
Sana nasıl anlatmalıyım sevdamı? Seninle tek vücut yaşıyorken, beni sensiz bırakma! Tüm mesafelere inat, geceleri aynı yastığa baş koyuyor, aynı hayali yaşıyoruz. Biliyor musun az önce sana vermesi için kanatlarına kalbimi emanet ettiğim bir güvecin uçurdum. Avuçlarına senin için kasılan bir yürek bırakacak. Onu koru, onu sev. Ve unutma ki o kalp onu sevdiğin sürece avuçlarında yaşayacak…
Sonsuzluğuma, sonsuz sevgilerle…