Sancılı saatlerin içinden cımbızla çekip almaktır şefkati... Sevmektir canınızdan kopan canı... Sevmek sadece sevmek... İçinizden çağlayan sevgi pınarında yıkamaktır güzel varlığı... Kollarının arasına almaktır sıcacık küçük bedeni... Şarkıyı andıran ilk çığlıkları duymaktır boşlukta... Cennetin kokusunu içine çekmektir... Öpmektir titrek sallanan minicik elleri... Doyurmaktır aralanan pembe dudakları... Ve bağrına basamaktır ana sütü kadar saf masumiyeti...

Her anne hisseder bunları... Ama bebeğiniz, acıların kucağında açtıysa dünyaya gözlerini biraz farklıdır...

Farklı…

Sevgisi aynı, şefkati farklı…Mutluluğu aynı,yapamayacağını düşündüğünüz şeylerin ızdırabı farklı…Onun gülücüğündeki umut aynı, sizin göz yaşlarınızda ki çaresizlik farklı… O ağlarken,susturma çabası aynı, sizin onu emzirme telaşınız bile farklı…

O benim minicik güzel bebeğim… Küçücük oğlum…

Düşündüm … Hak etmemişti ki… Çekeceği bir bedel yoktu... Anlamsız içe doğuşlarımın ortağı değildi yavrum... Gözbebeğimin içine düştüğüm kabusumun gerçeği değildi... Neden ben, neden o sorularımın da cevabı değildi. Bir süreliğine isyanımdı, kabullenişim değil…

Gözümden akan alev yaşlardı... Sessiz kıvranışlarımın haykırışı, göğsümü dövdüğüm yumruktu... Koşulsuz sevgimin çağlayanında razı oluşumdu, kıyamadığım sevgili oğlum…

Sonra, düşündüm … Gözlerini açtığı dünya, herkesin dünyasıydı... Sevince dönüşen hüzünleriyle, kötülüğü hapsetmiş iyiliği ile,çirkinliği boğan güzelliğiyle tadına varılmamış dostluklarıyla, dağları, denizleri, gölleri , çölleri, ormanları ile, artık onun da dünyasıydı... Emekleyemediği, yuvarlanamadığı , adımlayamadığı, oynayamadığı bir dünya, ama onun dünyası, bizim dünyamız…

Düşündüm... Ve anladım… O bana öğretmek için gelmişti… Çocuk yaşta tattığım ama, tam anlayamadığım ilk anneliğimi doyasıya yaşatmak için gelmişti benim kollarıma…

Sabrı öğretmek,fedakarlığın sınırlarını zorlayabilmemi sağlamak , ufacık ümitlerde, mutlulukları yakalayabilmeyi öğretmek için bana merhaba demişti. Zaman kavramını öğretmek için gelmişti... Hem de, saniyelerin bile önemli olduğu anlarda öğretti, hayatın uzun olduğunu… Ameliyathane önünde ki soğuk adımlarda hatırlattı aile olmayı, destek olmayı...

Düşündüm… Ve şükrettim, sağlıklı olan her hücresi için.Çoğu annenin, yaptığı gibi çıkışı buldum.Dünyaya kazandırılması gereken, sağlıklı ve esen bir birey olması gerektiğini ve ne kadar yardıma ihtiyacı olduğunu, ”yanında olmak” deyiminin anlam kazanmasını, gelişmesini ,izledim.Ve “tuttum elinden”...

Ya imkansızlıkların çaresizliğinde yeterince uzatılamayan eller varsa, yardımlarınızı bekleyen ... Siz de düşünün... Ve anlayın... Çıkış arayan maddi manevi yardıma ihtiyacı olan, destek bekleyen o kadar aile var ki... Kapıları aralamaya çalışan, çocuklarıyla birlikte kazanılması gereken dünyalar var...

Tutun ellerinden...