Bir yol…
Uzun, çok uzun…

Ýncecik yumuþak kavislerle uzanýyor bir yerlere…
Gözlerimin bayramý gibi doluyor benliðime sonsuzluk…
Uzaktan baktýðým için miydi?...
Uzaktan ve çok yüksekten…
Ýzliyorum ayakta…
Yanýyor yol...
Her zaman acelece kucakladýðým sýcak renklerden korkuyorum…
O yoldan…
Ve kendine çeken, yalnýz, uzak görüntüden,
Severek, isteyerek, zevkle korkuyorum…

O yol, akþam kýzýllýðýnda, koyu sarýya çalan renkte ki buðday tarlalarýnýn tam ortasýndan kývrýlarak geçiyor…
Hemen kýyýsýnda tek tük aðaçlar,
Gölgeleri uzamýþta, sarýlmýþ yola,
Yalnýzlýðýný unutturmak ister gibi…

Neden, akþam üzerilerinin melankolik havasýydý da, sabahýn mavi gri sessizliði deðildi?…
Neden, güneþin ýþýklarýný koyu bir hýþýmla savurduðu anlardý da, ilk sevinçlerin sessiz süzülüþü deðildi?...
Neden, maðrur baþaklarýn bereketli tanelerini, gönüllüce gökten yaðan kýzýllýkla kucaklaþtýrdýðý sonlardý da, dinginliðin selam durduðu baþlangýç deðildi?...
Neden, çaresizce yalnýzýn ortaðý gibi serpiþmiþlerdi de kýyýlara, dallarý birbirine geçmiþ sýklýkta dostlar deðildi o aðaçlar?...

Sessizdi,
Dingindi,
Yalnýzdý,
Bekliyordu yol...

Arkama dönüp baktým,
Mavi gökyüzü ýþýl ýþýl…
Dönsem, uzansam tutabileceðim kadar yakýn ve serin,
Kýsa ve emin bir yol ayaklarýmýn dibinde,
Son bulmuþ, tükenmiþ, biraz da yorgun...

Bedenimin baktýðý yöne döndüm tekrar,
Bekliyordu yol...

Ve anladým…
O gözlerimden içime hapsolan uzun kýrmýzý, yol beni bekliyordu,
Bakarken içime sakladýðým...
O benim henüz çýkmadýðým yoldu...

Ben de kalanlarla, beni sahiplenmeye razý,
Ve bir avuç toprakla örtülü derinliðe saklamaya hevesli......

Göründüðü kadar sonsuz ve uzun mu?
Bilmiyorum...
Ama göründüðü kadaýyla benim...
Benim kadar yalnýz...
Benim kadar bekliyor...