14.08.2002

AH İSTANBUL!

Ah İstanbul! Hayallerin büyük umutların, mağrur, muhteşem, pırıltılı şehri. Kimilerini yuttun, kimilerini yıktın, umutlarını çaldın. Nice yuvaları parlak umutların için dağıttın, nice masumları yaktın, gençleri batağa, dürüstleri yalana, sevgileri acıya ihanete buladın.
Her köşende ayrı bir zevk, ayrı bir pırıltı, ayrı bir dünya, büyük hayellerin büyük şehri. Karanlık sokaklarında, ne aydınlıkları boğdun sen! Uğrunda insanlar can verdi, yollara düştü. Bir dolu hayalle kollarına koştu. İstedikleri biraz rahat, biraz ışıltı ve refahtı. Sen onları birer birer yuttun.
Güzellikleri gece karanlıklarında boğdun. O karanlıkların arkasına sakladığın çirkinliklerin üzerini güzelliklerle boyadın. Sokaklarında biraz umut, biraz sevgi arayanları birer birer tükettin. Işıklı gecelerinle gözlerini boyadın. Gündüzleri insanları bir lokma ekmek için boğuştuğu yollarında hepsinin özünden birşeyler çaldın.
Ah İstanbul! Ey güzel şehir ne ümitler tükendi ne hayaller yıkıldı, ne aşklar tükendi ne yuvalar yıkıldı uğrunda. Adına şiirler, şarkılar yazıldı. Allandın pullandın.Herkes seni bir gelin gibi masum, bir çocuk gibi saf sandı.
Belki sende istemedin böyle olmayı;insanları yakmayı, yıkmayı, aldatmayı... İnsanlar seni böyle yaptı. Sana ulaşmak, yetişmek için birbirini kırdı geçti. Zengin fakiri ezdi, güzel çirkini. Herkes birbirininin hayallerini umutlarını çaldı.
Dostlar birbirlerini aldattı. Dürüstlüğün yerini yalan, sevginin yerini nefret aldı. Ve bunların suçu hep sana atıldı. Sen kim bilir kimlere kucak açtın; kimleri bağrına bastın? Ama insanlar çoğaldıkça istekleri arttıkça seni kullanıp, kirlettiler. Ama sen isyan etmedin; kendini de savunamazdın, sokaklarını çiğneyip geçtiler, ışıklarını söndürdüler. Her türlü ihanete uğradın. Hep sonunda insanlar “Ah İstanbul” yaktın bizi dediler.
Ama hiçbir zaman; biz özümüzden döndük, bizliğimizi kaybettik, İstanbul’u biz kirlettik, tükettik demediler!
Ah İstanbul! Büyük umutların boynu bükük garip şehri...