Bulutlar ve kuşlar, nasıl da birbirlerine yakışıyorlar… Kuşların dilinden bir Süleyman anlarmış, bir de bulutlar. Ben de çocukluğumdan beri imrenirim kuşlara. Uçsuz bucaksız gökyüzü vatanları, yemyeşil ağaçlar aşiyanları diye. Ayrıca masmavi gökyüzünde kanat çırpmadan süzülüşlerine mest olurum bir de.

Uçmak, ne hoş bir duygudur bilmek isterdim doğrusu. Ama uçabilmenin ayrıcalık olduğunu biliyorum. Yalnız, bir demir yığınında başkasının kontrolünde uçmayı değil; kuşlar gibi kendi irademle özgürce uçabilmeyi çok isterdim. Bu güne kadar birkaç kez rüyada uçtuğumu hatırlıyorum. Keşke o anı kaleme alabilseydim. O mutluluğu, o heyecanı sözcüklerle de olsa kalıcı kılabilseydim. Gerçi o hazzı anlatabilecek sözcükleri bulabilir miydim onu da bilemiyorum. Şimdi,o anla ilgili hatırlayabildiğim tek gerçek uyanıp da rüya olduğunu anlayınca çok üzüldüğüm.

Uçmak, uçabilmek gerçek özgürlük bence. Bu özgürlüğü yaşayabilme ayrıcalığına sahip olmak en büyük zenginlik diye düşünüyorum. Uçsuz bucaksız semada süzülerek, özgürlük şarkısı söyleyebilmeyi ; sonsuzluğun sahibi sadece kuşlara bahşetmiş. Belki de bu yüzdendir bulutlarla benim kuşları gıptayla seyretmemiz. Ben özgürlüğün şarkısını bir bulutlardan bir de kuşlardan dinlemeyi çok seviyorum.
Ankara,07.01.2010 İ.K