Bütün ideolojilerin dünyayı kurtarma çabası olduğunu düşünüyorum. Bir komünist kendi düşünce yapısının en iyi olduğunu savunur ve bunun karşısında olan kişileri kötü niyetlilikle suçlar. Yeri geldiğinde karşıt görüşlü insanları öldürür. Aslında bunu iyi niyetiyle yapar, çünkü kendi davasında haklıdır diğerleri ise haksızdır. Haliyle hakkını almak için haksızlık yapanların karşısında her türlü şekilde durmak, bazen onları öldürmek bir komünistte vicdan azabı yaratmaz. Çünkü o vicdanında çoktan insanları yargılamış ve sonucunda kendi haklı davasına karşı çıkanlar asla iyi niyetli olamayacağı için onları öldürmekte bir mahsur da görmemiştir.
Bir İslamcıya göre cennet ve cehennem vardır. İslami görüşe sahip kimse insanların cennete girmesini ister. Bu yüzden onlara göre, insanları cehenneme sürükleyen herkes şeytandır ve yeri geldiğinde böyle kişilerin katli vaciptir. Ve bu insanlar cami yaparlar gelip kapısına bir çocuk bırakılsın diye değil. Camiler yaparlar çorap koksun diye de değil. İslam’ı dünyanın her yerine yaymak, gerekirse savaşmak iyi niyettendir. Çünkü İslam dünyaya huzur veren bir din olduğu için bozgunculuk yapan herkes düşmandır. Düşmanlık hayatı algılayış biçiminden doğar.
Benim ise hiçbir düşmanım yoktur. Çünkü insanların cennete girmesi hiç umrumda değildir. Hatta herkes cehenneme girse benim için daha iyidir. Çünkü insanlar bütün iyi niyetlerimi yakıp yıkmıştır. Komünist gibi dünyada eşitlik de aramam; çünkü insanlar benimle savaşırken orantısız güç kullanmıştır. Bıçaklarımı bileyip bileyip elime vermiştir. Bana beni düşman etmiştir tüm insanlar. Bir akrep gibi kendi ateş çemberim içinde intihar etmemi beklemiştir, her türlü zihniyette olanlar. Ve ben akrep gözyaşlarıyla ateşimi söndürmüşümdür. Şimdi zehir kusuyorum beni hasta eden tüm kirli ellere.
Şimdi bir dağ başı kadar yalnızım. Ama mutsuz değilim. Çünkü ne İslamcının vicdanında bir cami avlusuna bırakılmış çocuk gibi ağlamaklıyım ( zaten hiçbir cami benim için yapılmamıştır ) ne de bir komünistin vicdanında sızlanan bütün emeği elinden alınmış bir işçiyim. Beni yaratan size de beyin vermiştir ama beni sevecek yürek vermemiştir.
Bir akrebin gözyaşlarıyla ıslattım kurumuş göz pınarlarımı. Şimdi yaşlı gözlerime baktığınız yerden bir akrep yürür. Her akşam güneş batıp hava kararırken, ay ve yıldız beni gözlerimden tanır. Ey insanlar beni tanımazsanız da olur. Çünkü bakışlarım gökyüzündeki burçlarda bulunur. Hem dünyadan hem sizden uzakta, gözlerim Tanrı’nın gözleriyle buluşur.
Hiç akrepler de ağlar mı demeyin! Onların hüzünleri uzaklara ait olup yakınlara hapsolmalarındandır!