Hani ümitlerin tükendiği anda umut başlar ya.Sen de öyle doğdun kalbime.Yollarımı aydınlatan ışığım oluverdin bir anda.Beni karanlıkta bırakanlara inat kendi tarafına çektin.Bir de o taraftan bakmamı sağladın.Benim için en önemli şeyin yine "kendim" olduğunu öğrettin.
Hayatı görerek öğrenebilceğimi düşünürken hayat, bir anda beni de dahil etti oyununa.Hayata karşı büyük oyunlar oynadım her zaman.Sonunu göze alarak.
Uzun zamandan sonra ilk defa bütün masumluğumu ortaya koymuştum.Bu sefer de O'na yenildim.Dönüp ardıma baktığımda ise piyonumun aynı yerde olduğunu farkettim.Gerçekten hiç ilerlememiş olma ihtimali var mıydı bunca yaşanılanlardan sonra?
Sanmıyorum...
Aynı doğruya kanıp yanılmam bir daha.
Kalp dediğimiz şey zamanla onarılır küçücük bir umut, küçücük bir mutlulukla...
Ama üzdüklerimiz geri gelmez bir daha.Yaydan çıkan ok durdurulamaz artık, zamanı geriye döndüremeyiz.O, bunu hiçbir zaman anlamadı.Beni o yanındaki kız zannetti.Ben o değildim.Kendimi tanıtmama zaman tanımadı.Aynı beni üzen kelimeler ağzından çıkarken düşünmeden hareket etmesi gibi.
Geri dönüşü olmayan bir yola girdik ikimizde.Ne O dönebilir geriye, ne de BEN...