KAF DAĞI ÖYKÜSÜ...

Öylece bakakaldı...genç adam,
Giden sevgilinin ardından.
Büktü boynunu,sıktı yumruklarını,
Küfrederken makus talihine!!! mırıldanarak.
Fayda etmemişti,aşkını anlatabilmeye,
Günlerce ezberine çalıştığı dil dökmeleri.
Oysa minik kuşum derdi ona genç adam...
Gönül kafesim yeryüzünden geniş,gel gir,
Susuz(sevgisiz),yemsiz(aşksız) bırakmam!
Nafileydi! genç adamın yakarışları...
İşte gidiyordu...minik kuşu,konaklamadı bile.
Gözbebekleri doldu,büyüdükça yaklaşan,
Yaklaştıkça, büyüyen karartıyla.
Minik kuşu aşmıştı bile kaf dağının ardına,
Geldi durdu!kaf dağı genç adamın gözlerinde.
Toprağına düşen ilk gözyaşlarının sessizliğiyle!
Kahır yüklü kirpikleri kapanırken yavaş yavaş,
Yeryüzünden geniş yüreği büzülüyordu adeta!
Ateşe düşmüş naylonlar gibi küçülerek.
Ölüm bu olsa gerek diye düşündü,solukları azalırken,
Son kez duydu minik kuşunun kanat çırpmalarını.
Bir tükenişti bu kez,kaf dağının arkasında yaşanan,
Karşılıksız bir aşkın yok ettiği bir genç adam vardı;
Dilden dile dolaşacak kaf dağı öykülerinde!!!