Onlar da annelerinin ciğerpâreleriydi. Onların da muratları,gönülleri ,gönüllüleri vardı… Devran öyle bir devrandı, an öyle bir andı. Taze civanlar, fidanlar ateşlerde yandı.


Onlar , çağlara, sonsuzluklara açan Muhammedî güller. Son neferleri Hakk’ın , son nefeslerinde kucaklarını sonsuzluğa açtılar,uçmaklara uçtular…


Hasret, hüzün, vefa , eza ,cefa aynı potada eridi. Kuruyan dudaklarını şahadet serinletti. Kendi yurtlarından edilmek istendiler yedi düvelce… Yedi düvele üçler, yediler kırklar deminde karşı durdular. Sinelerinde coşkun iman, dillerinde tekbir ölüme gülümsediler… Tek bir Allah’ın kulu haksız diyemedi onlara. Emperyalizmi yendiler… Onlar, Muhammed’in (s.a. v) sonsuzluğa açan gülleriydi.


Kırsın kalemlerini cümle şairler, ressamlar boşuna fırça sallamasın. Mimarlar hayal kurmasın. Noktayı koysun yazdıklarına nasirler. Onlar, elmastan şeffaf , sonsuz bir düzleme, nisan bulutlarının özüne , sonsuzluk denizine yazdı şiirlerini. Hepsi de civanmerttiler. Namertler almak istedi kısmetlerini… Onlar, güvercindiler, hüthüttüler. Onurlarıyla uçup gittiler.


Gönüllerinde aşk, hasret, hüzün ömürlerinin baharında din için, vatan için terki dünya ettiler… Ne kefen giydiler, ne musalla gördüler. Melekler yıkadı naaşlarını, melekler kefenlediler. Onlar Çanakkale’de açan güllerdi. Onlar şehittiler.


Kınalı ellerliyle yazdılar son mektuplarını. Mürekkepleri kanları oldu… Zarf ağladı ,kalem ağladı. Gökler ağladı. Bayrağa renk verdiler, bize vatanı bahşettiler. Onlar sonsuzluğa açan güller.


Şimdi sonsuzluğun kucağında, sonsuzluğun sahibiyle sohbetteler. Resulün edepli tebessümüyle mestler…

Annelerinin ciğer pareleri , yavuklularının gönül yâreleri Çanakkale gülleri şimdi cennetteler…
Ankara,08.03.2010 İbrahim KİLİK