Güneş ufukta daha yeni doğmaya başlamıştı. Harld en sevdiği tulumunu, belki de tek tulumu olduğu içindi, giymişti. Omzundaki tırpanla patikada sevinçle ilerliyordu. Yılın bu zamanlarını Harld çok seviyordu. Çünkü hasat zamanıydı. Mahsülü toplamak için tırpanla kesmek lazımdı. Ve Harld bu işi çok seviyordu. Tırpanı istediği yere savuruyordu uçsuz bucaksız tarlada. Bazen kendini kaptırıp hiç durmadan akşama kadar çalışabiliyordu. Ve tarlasına vardığında ufka kadar uzanan altın sarısı mahsüle hafif bir sırıtmayla baktı. Hafif bir rüzgar başlamıştı. Ellerini uzun sarı saçlarında dolaştırdı. Tam istediği gibi bir gündü. Tam tırpan sallamalık... Dikkatlice tarlanın ortasına doğru yürümeye başladı. Haddinden fazla uzayan mahsülü incitmek istemiyordu. Birazdan onlara da sıra gelecekti. Şimdi incitirse olmazdı. Kendini bu zevkten mahrum edemezdi. Hiçbir şey onu bu zevkten mahrum edemezdi. Bir kaç dakika sonra durdu ve etrafına baktı. Evet, işte buydu. Altın sarısı mahsülden başka hiçbir şey görülmüyordu. Büyük güçlü kaslarıyla orağı kaldırdı ve sevinçle mahsülü hasat etmeye başladı. Güçlü kolların emrindeki orak tarafından parçalanan mahsül etrafa savruluyordu. Güneş yavaş yavaş tepeye ulaşmıştı. Harld çok yorulmuştu ama bu tatlı bir yorgunluktu. Terden sırılsıklam olmuş gömleğini çıkarıp bir tarafa fırlattı. Kaslı vücudu ter içinde kalmıştı. Orağı yeniden eline aldı. Tam mahsülün üstüne savuracakken yer sarsılmaya başladı. Harld, korkuyla karışık heyecanla orağını fırlatarak kendini yere attı. Sanki üzerine bir şey düşebilecekmiş gibi elleriyle başını koruyordu. Birkaç saniye sonra sarsıntı durdu. Ama Harldın kalkması birkaç dakikayı buldu. Çok korkmuştu. Daha önce hiç sarsıntı yaşamamıştı. Yavaşça orağını tekrar aldı ve ona dayanarak etrafına korku dolu gözlerle süzdü. Güvende olduğuna iyice kanaat getirince orağını tekrar mahsüle doğru savurmaya başladı. Bir süre sonra sarsıntıyı unutmuştu. Ne korkusu kalmıştı, ne de heyecanı. Sadece orağını savuruyordu ve bu onu mutlu ediyordu. Hayat Harld için buydu. Sadece bu...
Akşama doğru, Harld sarsıntının hatıralarını yavaş yavaş içine gömerken ikinci ve daha büyük bir sarsıntı geldi. Harld yine yere kapaklandı. Bu sarsıntı diğerine benzemiyordu. Sanki toprak olduğu yerden sıkılmışta ayaklanıp başka yere gitmek istiyordu. Ve bu sarsıntı daha uzundu. Beş on dakika sonra Harld acı bir şekilde sarsıntının azalmak yerine şiddetlendiğini fark etti. Gitgide artıyordu. Sanki yerin altından bir şeyler vuruyordu toprağa. Harld sarsıntının ne zaman biteceğini düşünürken birden toprak yumuşamaya başladı. Bir süre sonra toprak hamur gibi olmuştu. Harld tüm cesaretini toplayıp ayağa kalktı ve koşmaya yeltendi ama ayağının altındaki toprak o kadar oynak olmuştu ki iki adım bile atamadan yere düştü. Olduğu yerde kalmanın daha iyi olacağına karar vererek kafasını iyice kollarını arasına gömdü ve sarsıntının bitmesini beklemeye koyuldu. Sarsıntı yavaşlayıp Harld tam bir “ohh!” çekerken birden tarlanın bir noktası şiddetli bir şekilde en yirmi metre yukarı kalktı ve hemen geri yerine indi. Toprağın yukarı kalkmasının şiddetiyle Harld on metre ileri fırladı. Yere düştüğünde hemen doğrulup kalkan bölgeye bakmaya başladı. Birazdan yeniden büyük bir sarsıntı geldi ve bu sefer toprak parçalandı. Ama artık Harldı şaşırtan sarsıntı değil, parçalan toprağın içinden hışımla çıkan en az elli metre olan yumruk şeklindeki eldi. Harld donup kalmıştı, inanamıyordu. Demek ki toprağı bu el parçalamıştı. Zaten el dışarı çıkınca sarsıntının şiddeti büyük bir düşüş yaşamıştı. Ama el rahat durmuyordu. Bir açılıp bir kapanıyordu. Sanki yeni ortamına alışıyordu. Sonra yeniden sarsıntı arttı. Bu seferki çok şiddetliydi. Harld yerinde duramıyordu. Bir oraya, bir buraya şıçrıyordu. Her yeri yara bere içinde kalmıştı. Bu sırada koca el yere indi. Bastığı yer gitgide çöküyordu. Sanki zorlanıyordu. Sonra Harld ufukta başka bir el gördü. O da yere inmişti. İki elin tam ortası birden yükselmeye başladı. Ve toprak parçalandığında Harldın gördüğü ve anlamaya başladığı şey kalbi için fazla ağırdı. Koskoca adam daha yirmisinde kalp krizine yenik düşüyordu. İki elin arasından çıkan kocaman bir kafaydı. Eller toprağa dahada bastırarak gövdeyi de toprağın üstüne çıkardılar. Harldın anladığı gerçek ise; bir yumurtanın içinden bir canlının çıkışının bu olayla inanılmaz benzerliğiydi. Harld tam o sırada anlamıştı üstünde yaşadığı dünyanın aslında koskoca bir yumurta olduğunu. İnsanlık sadece yumurtanın özsuyundan beslenen birer parazitten ibaretti. Metrelerce toprak örtüsü ise sadece yumurta içindeki canlıyı korumak için bir kabuktu. Yıllarca dünyanın içinde bir çekirdek olduğunu ve bunun çok sıcak olduğuna inanmıştı. Ama şimdi, hayatının şu son anlarında anladı ki o ısı bir canlının ısısıymış. Her şey, tüm dünya onun içinmiş. Ve Harld bu hayata gözlerini yumarken kainat yeni bir tanrıya kucak açıyordu...