Topladým bütün cesaretimi. Karanlýktan deðil kendimden korkuyordum. Ýçimdeydi karanlýk. Ay ýþýðý kapalý perdelere raðmen loþ kýlýyordu odayý. Ay tutulmasý olsa keþke dedim o anda. Hatta bir daha dönmemek üzere terk etse insanlýðý.

Uykusuzluktan olsa gerek, damaðýmda bir kuruluk, sesimde bir boðukluk vardý bütün gün. Geçtim karþýsýna ve göz attým alelacele. Ýnsan kývrýmlarý olan bir karaltýdan baþka bir þey yoktu içinde. Gerçekten ben miydim bu? Neden düþmüþ omuzlarým? Neden önüme eðik baþým?

Bitmeliydi artýk her þey. Bencillikten deðil daha fazla acýyý kaldýramayýþýmdan. Yoksa ne olurdu ki her gece aðlasam. Daha doðarken yapmaz mýydý insan ilk aðlamasýný? Ne olurdu anýlarým her gün yargýlasa ve cezalandýrsaydý beni? Daha on yaþýndayken kayýp gitmiþ duygularýn ve anýlarýn acýsýný çekmeye, duygularýmý her zaman dolambaçlý yoldan anlatmayý sevmeye baþlamýþtým nasýl olsa. Zaten ne benim caným yanýyordu, ne de ben acýydým. Canlarý yanan baþka insanlardý, onlarý gözetleyip gözyaþlarýna boðulansa ben. Diðerleri doðuþtan duygusal, melankolik adýyla yargýladý beni. Hatta bazýlarý -daha açýk sözlü olanlarý- aþýrý korkak sýfatýný uygun gördü. Bunlar hiçbir zaman umurumda olmadý. Ýçsel umutsuzluktan oluþan üzüntülere baþka isim koymak isteyen var mý? Durmayýn öyleyse. Boþ ver düþünme þimdi bunlarý. Odaklan sadece. Odaklan ki çocuk gibi aðlamaya baþlayarak iki büklüm yýðýlma yine yere. Bitir artýk her þeyi...

Uzattým ellerimi nazikçe ileriye doðru sanki onun ellerine deðeceklermiþ gibi. Hayret! Ayný korkuyu, ayný çekimserliði duyumsadým yýllar sonra. Birkaç çýtýrtý sesi duydum önce. Elimde kibritin bir anda alev almasýný çocuksu bir ilgiyle izledim. Alevi yaklaþtýrdým gözüme. Þeffaflýðý sarhoþ ediyordu benliðimi. Bu þeffaflýkla boðuþurken belki kazayla yakardým tek suçlu göz bebeklerimi. Cehenneme kadar yollarý var! Ama hayýr, yanlýþ bu. Olmasaydý göz bebeklerim her gün diðer tanýmadýðým, bilmediðim insanlarýn pervazlarýndaki çiçeklere boþ boþ bakýp moral bulamazdým. Hep özendim evlerinde çiçek besleyenlere. Her evden çýkýþýmda bugün unutmayýp çiçekçiye uðramalýyým dedim kendime. Ama hep unuttum. Alamazdým böyle bir sorumluluðu üzerime. O nazik, çaresiz, saf varlýklara bir zarar verseydim yaþayamazdým sonra. Önümde ki manzaranýn sarhoþluðundan yerdeki papatyayý fark etmeyip üzerine basan bir ahmaðým ben. Büyük bir ahmak daha doðru. Her þey böyle deðil miydi zaten?

Kibritin alevi elimin derisini siyahlaþtýrmaya baþlayýnca tutuþturdum sevgi damlacýklarýnýn son kýrýntýsý fotoðrafýn uçlarýný. Isýdan kývrýlmaya baþladý önce uçlarý, kaçmak istiyordu o ateþten besbelli. Kaçmaya fazla gücü kalmadý yada artýk o da bitirmek istiyordu, bilemiyorum. Öylece býrakýverdi kendini birden. Çýðlýk atar gibi ince çýtýrtýlar yükseliyordu her yerinden. Yanýþýný doyumsuz bir zevk ve tiksintiyle izlerken içimde savaþlar patlak veriyordu. Bir duygular saldýrýyordu bir mantýk. Kazanan yoktu. Üzerindeki topraklara daha fazla zarar veriyorlardý sadece. Gözümü duvarda asýlý resimlere dikerek býraktým fotoðrafý kül tablasýnýn içine. Kendime itiraf etmeye korkuyordum ama o fotoðrafý bir daha yanarken görmek istemiyordum. Hep kaçmýþtým hayatým boyunca kendime vereceðim cevaplardan. Sorular, sorunlar, gerçekler, yalanlar. Büyük eðitimli bir ahmaðým ben.

Karanlýk odada yüzüme vuran son alev ýþýðý da yok olunca baþladým hýçkýra hýçkýra aðlamaya. Þimdi olsa cesaret edemezdim yakmaya. Geceler boyu o fotoðrafa sarýlýp uyumuþtum aðlayarak. Yenik düþtüðüm her gün o resme bakarak cesaretimi toplamýþtým. Ýnsanlarýn arasýnda yalnýzlýðýmý hissettiðimde usulca çýkararak bakmýþtým ona. Hatta bazen deliler gibi sohbet etmiþtim onunlar. Deli... Ama hiç soru sormamýþtým ona. Cevap verememesinden korkuyordum. O yüzden hep ben konuþtum, o dinledi. Ýroni hayatýmý kasýp kavururken ve o tatlý deja-vular diyarýnda kendimi kaybettiðimde adres sorduðum bir tek o vardý. Çekip çýkardý beni her seferinde. Yaþamak güzeldi belki de. Ama ahmaklýðýmdan olsa gerek gittiðim onlarca terapiye raðmen mutluluk nedir anlayamadým. Hayýr! Þizofren deðilim ben. Tersine hep dünyaya basmaktan kaynaklanmýþtý sorunlarým. Bulutlarýn üzerinde uçmak, sevinçten göz yaþý dökmek, mutluluktan kendi kendine dans etmek ne demek bilmedim. Küçük bir çocukken yaþadýðým olmuþtu elbette. Ama anýlar ne kadar bilmekle orantýlýdýr ki? Her geçen gün kýsýtlandý özgürlüðüm. Çok özledim kaygýsýzlýðý. Çok aradým onu düþürdüðüm yeri. Dolaþtým eski yerleri belki bulurum diye ama eskisi gibi deðildi hiçbir yer. Ýnsanlar iðreti otlar gibi türemiþlerdi her yerde. Sigarayý çektim içime ama o da olmadý. Kötü ?ama olduðu gibi- bir alýþkanlýk olarak kaldý sadece hayatýmda. Yýllar sonra ilk tanýþtýðýmýz ve buluþtuðumuz yerlere gittim ama oralarda da deðildi mutluluk. Sendeydi mutluluk. Mezarýnýn baþýna gittim, arkasýnda göz yaþlarý býrakýp kaçtýðýný gördüm mutluluðun. Hep kaçtý benden ve ben de hep kovaladým. Ama bitkinim þimdi ve daha fazla aramayacaðým seni sevgili mutluluk. Yalan! Hayýr! Nedir yalan olan! Sadece benim.

Belki de birbirimizi sevmek deðil sadece hislerimize dokunmak için doðmuþtuk. Sevmek! Birkaç öpücük, birkaç tebessüm, birkaç sarýlma deðildir sevmek. En karanlýk yanlarýný bilmek, dokunulmamýþ hislerinin farkýna varmak, binlerce kilometre uzaktayken bile aðladýðýný hissetmek, mantýðýn doyumsuz bir sahtekarlýkla bedeni ele geçirdiði sýrada her þeyi bir kenara býrakarak koþmaktýr ona. Göz yaþý döktüðünde bunu onunla baðdaþtýrýp bir kenarda toplamak, acýmasýz kaygýlarla sevdikleriniz hakkýnda düþündüðünüz þeyleri bile onun mutluluðuyla karþýlaþtýrabilmek, hayalleri gerçeklerle ayrý tutamamak, boðuk þarkýlarda onun sesinden, onun hayatýndan bir þeyler aramak, bulamayýnca þarkýya küsmek, kimsesiz olduðunda bir gün onu göreceðini ümit ederek yaþama sarýlmaktýr sevmek.

     Bazen þüpheye düþerim ?sevgim onamýydý yoksa o fotoðrafa mý??... Hayýr, sen sürekli þüphedeydin aslýnda. Yanýlýyorsun, gerçekleri çarpýtmak deðil benim amacým, gerçekleri aramak. Gerçeklerden nasýl böyle emin konuþabiliyorsun. Bildiðin tek bir gerçek bile yok ki senin. Gerçeklerden hiçbirini tanýmamýþ olmam, gerçeðin bir yerlerde beni beklemediði ve varolmadýðý anlamýna gelmez. Yani, gerçeði hiç bilmediðini söyleyerek çeliþkiye düþmüyor musun peki? Ne alakasý var ki bütün bunlarýn bütün yaþadýklarýmla. Aslýnda her þey bununla ilgili. Anlayamadým. Zaten, hiçbir zaman beni dinleme cesaretini gösteremedin ki sen. Dinleseydin beni sayfalarca yazý yazacaðýna, mutlu olacaktýn þimdi. Kendini dinlemesini bilmediðini biliyorsun, baþkalarýna kulak verdiðini de, kendine saygýn yok ki baþkalarýna olsun. Bu yüzden kaçýyor insanlar senden. Neden dinleyecektim ki seni? Eðer dinleseydim seni, beni farklý kýlan, beni ?ben? yapan her þeyi boðacaktýn sen. Ve bir gün olurda ben o duygularýmý özlemeye baþlarsam, seni de boðacaktým. Pekala bay çok bilmiþ. Þimdi þunu söyle bakalým, senin ?sen? olan yanýn sana ne kazandýrdý? En azýndan mutlu olurdun beni dinleseydin. Boþ varsayýmlarda da bulunmaya baþlama yine. Onunla da ölene kadar birlikte olacaðýný varsaymýþtýn. Ama o senden önce davrandý ve öldü. Seni terk etti... Yalan söylemekten baþka bildiðin bir þey var mý senin? Terk etmek istemli bir harekettir. Ýsteyerek mi öldüðünü zannediyorsun. Ýnandýðým bir þey varsa o da onun beni bir yerlerde kollarýný açmýþ beklediðidir. Hem varsayýmla umudu karýþtýrma birbirine. Varsayým yürütmemiþtim, umut etmiþtim. Senin gibi zavallýlarýn umut dediði þey, aslýnda varsayýmýn oluþma ihtimali daha düþük halidir. Konu þu ki uzun zamandýr lafý dolaþtýrýyorsun. Neden kaçýyorsun? Sana beni dinlersen mutlu olacaðýný söylemiþtim. Ýstersen bunu bir düþün. Bence aptalca çarpýtýyorsun sen gerçekleri. Benim kaygým mutlu olmak olmadý hiçbir zaman. Özellikle kaygýsýzlýðý aradým. Kaygý olduðu sürece nasýl mutlu olunabilir ki? Ýstediðin kadar kendine yalan söyle, sürekli çeliþkiye düþüyorsun. Ýnsanýn aklýnda yaþam tecrübesi ve hatýralarýyla birleþik biçimde kaygý ve kaygýsýzlýðýn farkýnda olmasý ve isteyerek ikisi arasýnda seçim yapmasý hiç mantýklý gelmedi bana. Bir an için boþ bir zihin hayal edilse bile kaygýnýn varlýðý olduðu sürece kaygýsýzlýðý aramak apaçýk çeliþkinin kendisidir. Kaygýsýzlýðý bulma kaygýsýyla mutlu olmak ne demek hiç düþündün mü? Paradoksa sürükleniyorsun, dikkat et! Hayýr, bu bir paradoks deðil. Aksine gerçek gibi salt bir þey. Varlýðýyla bekliyor beni bir yerde. Þunu da biliyorsun ki, kaygým olsaydý yapmamý istediðin bir çok þeyi yapmýþtým. Kaygýsýzlýðý aramam içimde kaygýnýn beni tutsak ettiði manasýna gelmez. Ýþte bu çok saçma. Anlamsýz konuþmalarla beni nereye sürüklemeye çalýþtýðýnýn da daha sen konuþmaya yeni baþladýðýndan beri farkýndayým. Beni nasýl aldatmayý ümit ediyorsun? Senin verdiðin umut tanýmý, tamamýyla umudu hayatýnda hiç tanýmamýþ ve buna bir kalýp bulmak isteyenlerin tanýmýdýr. Kaygým yok diyorsun. Bundan emin misin? Elbette. Neden emin olmayayým? Sen safsatalarýna baþlamadan önce emindim. Ama kaygýsýzlýðý bulma kaygýnýn olmadýðýný söyleyemiyorsun. Peki, bunu bir an için kabul edelim. Senin sözünü ettiðin mutluluðu bana biraz anlatýr mýsýn? Ýçinde bulunduðumuz zamanýn donduðunu ve bu noktada takýldýðýný varsayarak hiçbir zaman baþka insanlarýn yaptýðý saçmalýklarýn beni mutlu edeceðini zannetmiyorum. Gerçekten cevap vermemi istiyor musun? Cevabý aslýnda sen de biliyorsun. Elbette ki ben baþkalarýnýn yaptýklarýný yaparak mutlu ol demiyorum. Ben mutlu, gerçek manada mutlu olmaktan söz ediyorum. Bende sana bunu soruyorum? Senin anladýðýn mutluluk ne? Pekala bunu neden sorduðunu da biliyorsun çünkü mutluluk nedir bilmiyorsun. Sana basit örneklerle doyumsuz lezzet alacaðýn ama senin göz ardý ettiðin þeyleri anlatayým. Binlerce kitap okudun. Peki söyle bakalým en son ne zaman eline bir fýkra kitabý alýp saatlerce güldün? Yapmadýn çünkü gereksiz vakit kaybý olarak gördün. Hayatýnda hiçbir kahveye gidip tanýmadýðýn bir insanla uzun uzun muhabbet edip baþkalarýnýn problemlerine kulak verdin mi? Onlarý çözmenin hazzýný hiç yaþadýn mý? Beðenmediðin ve saçma bulduðun bir þeyi, mesela bir kitabý parçalara ayýrýp ayaklarýnýn altýnda hiç ezdin mi? Hala baþ köþende tutuyorsun, bak göreceksin. Ama özgürlükten dem vurmaya kalksan mangalda kül býrakmazsýn. Hayýr yaþamadým bütün bunlarý. Hatta aklýmdan bile geçmedi. Ama bunlarý yapmam beni ne kadar mutlu edebilir? Yapmadýðým zaman kendime dönmüþ olmayacak mýyým? Denemedin ki konuþuyorsun? Dinlemeyi bilmediðin gibi denemeyi de bilmiyorsun. Tartýþmayý polemiðe çevirmeye çalýþacaðýna þunu söyle bakalým: ?sen ne öneriyorsun?? Evet, bak sonunda kabullendin ve kendini dinlemeyi öðrendin. Bu da iyi bir baþlangýç. Sana önereceðim þey þu: yaþa ahmak yaþa!...

Ne oldu? Neden konuþmuyorsun...