Önce keman telinde gördüm kendimi. Telden çıkan o güzel tınıyı hep görmezden geldim. Telin sancı verici gerginliğinde buldum kendimi. Sadece bu sancıydı ilgilendiğim. Bu sancıdan öleceğimi sandım hep. Her an ölmek istedim. Sonra büyüleyici bir melodinin peşinde savruldum. Sancılarımı bu yüzden sevmeyi öğrendim, acıyı bu yüzden sevdim. Gergin bir tel olmayı ve kopmayan sağlamlığı savundum. Hayat güzel bir şarkı ve bu şarkı ancak böyle çalınırdı. Bitmiyordu macera. İyi ki de bitmedi. Çünkü kemanı keşfetmiştim. Hemen sonra da onu çalan o narin elleri. . Peki bunları düşünen kim? Kim bu şarkının bestecisi? Ne zamandır ve daha kimler tarafından çalınıyor bu senfoni? Kim bilir? Ellerim birer dağ kadar ağır. Ve bu iki dağ arasında çatırdıyor beynim. Yazdıklarım işte bu gürültünün tarifidir ancak. Acımı tasvir etmeye yetenekli değilim. . .