Ben size ‘var’ olun demedim mi?
Her şeye rağmen ve inadına ‘var’ olun…
Tekrarlıyorum:
‘Yalnız’ olun ki ‘var’ olun…

Cenazelere gidin
Hiç tanımadığınız insanların cenazelerine gidin
Bazen de ölen bir sokak köpeğinin cenazesine çağırın o hiç tanımadığınız insanları…
Bakın bakalım kaç kişi gelecek
Bakın ve anlayın: asıl katil onlardır
Köpeğini öldüren koyunlar gibidir o insanlar…

Bu hayattan alacağın bir sürü dert, bir sürü cinayet var
Ama hiç unutamayacağın tek bir yol var
O da yalnızca ‘yalnız’ ‘var’ olabileceğindir…
Unutma yaşamayı
Yalnız yaşamayı
Yalnızca yaşamayı…

Anla…
Anlığındaki tüm yalnızlıklara
Tüm terk edilmişliklere ve tüm yenilgilere rağmen
Anla…

Bayat bir hayatı sev
Bayat dostların olsun
Bayat bir iz bırak
O iz ki
Ancak o ana ait olsun
Silinebilsin ama kimse görmesin…
Kovulduğun yerde yani annenin karnında bile yalnız olduğunu unutma…

‘Yok’ olmayı istediğin kadar ‘var’ olmayı da iste…
Yaşa…
Yalnız yaşa…
İntihar yalnızlıklarına inat
Yalnız yaşa…

Sen en iyisi
Ağlayan çocuklara aldırma
Ve sevme…
Ya da yaşa…
Her an ve asla ölmeyecekmiş gibi ‘yalnız’ yaşa…

Kalbinde âşık olduğun kadının tırnak izleri
Parmakların renksiz bir pisuvarın simetrik delikleri
Kanıyor…
Hayatın kanıyor…
Anla…
Ey insanoğlu anla…
Sen en iyisi yine de yaşa…
Ve başka bir seçeneğinin olmadığını bilerek veya bilmeyerek:
‘Yalnız’ ‘var’ ol