Beylerbeyi Han Kazan,
Hoþlanýr av yapmaktan.
Bir þahin gönderilmiþ,
Tekür’den hediye imiþ.
Kazan Han ava çýkmýþ,
Þahinini býrakmýþ.
Þahin ava bakmadan,
Uçarak havalardan,
Bir kaleye yönelmiþ,
Herkes peþinden gitmiþ.
Beylerbeyi Kazan’ýn,
Uykusu gelmiþ Han’ýn.
Oðuz beyi yedi gün,
Bu bir küçük ölümün,
Etkisinde kalýrmýþ,
Uykuya doyamazmýþ.
Toman’ýn Kalesinin,
Tekür ve askerinin,
Av günüymüþ o zaman
Casus görüp uzaktan,
Tekür’e haber vermiþ.
Onlar baskýna gelmiþ.
Çetin bir cenk yapýlmýþ,
Kazan uyanamamýþ.

Han’ý yakalamýþlar,
Urganla baðlamýþlar.
Arabaya koymuþlar,
Bu zaferle coþmuþlar...
Araba sarsýlýnca,
Kazan uyanýp onca
Koparmýþ urganlarý,
Þaþýrtmýþ adamlarý!
El çarpýp kah kah gülmüþ,
Alay edip öksürmüþ.

Demiþler ki: — Ey Kazan,
Hoþlandýn arabadan (?)

Kazan demiþ: — Bu beþik,
Çok güzel, ortopedik!
Sizler de dadýmsýnýz,
Ne demek anlarsýnýz...

Kazan’ý götürerek,
Kuyuya indirerek,
Hapsetmiþler kalede.
Esirmiþ ellerinde.
Tekür’ün hanýmý der:
Bu Kazan nasýl bir er?
Çok merak ettim onu,
Gidip göreyim þunu.
Gelmiþ kuyu baþýna,
Þöyle demiþ Kazan’a:
— Nice hâlin ey Kazan,
Hoþnut musun kuyudan?
Güzel mi yerin altý,
Veriyor mu sýkýntý?
Ne yersin, ne içersin
Orda neye binersin?

Kazan demiþ: — Bak haným,
Ben burada rahatým.
Ölülerinize siz,
Yemekler verirsiniz.
Ne verseniz alýrým,
Onlar benim atlarým.
Her birine binerim,
Yer altýný gezerim...

Kadýn demiþ: — Ey Kazan,
Bir haber ver kýzýmdan.
Daha yaþý yediydi,
Yanaklarý benliydi.
Kerem et binme ona,
Baþým kurbandýr sana...

Kazan demiþ: — Neyleyim,
Baþka kime bineyim?
En yorgasý kýzýnýz,
Nasýl gezerim atsýz?

Kadýn koþmuþ Tekür’e:
Kazan denen o ere,
Acý, kuyudan çýkar.
Yer altýnda o Tatar,
Kýzýma biniyormuþ,
Yemeðini yiyormuþ.
Bu dünyada gönlümüz,
Mezarlarda ölümüz...
Neler çekmiþtir ondan!
Kurtar bizi Kazan’dan.

Tekür haber yollamýþ,
Beylerini toplamýþ.
Nice akýl danýþmýþ,
Fikirlerini almýþ.

Demiþler ki: — O Kazan,
Çýkýp gelsin kuyudan.
Bizi yüceltip övsün,
Oðuzlar’a da sövsün.
Ant içsin, þart eylesin;
Çekip yurduna gitsin.
Artýk düþman bilmesin,
Buralara gelmesin...

Kazan’ý getirmiþler,
Þartlarý söylemiþler.
Kazan demiþ: — Bakýnýz,
Burada yanýldýnýz!
Benim de vardýr þartým.
At olmazsa ilhamým,
Gelmez ve söyleyemem,
Bir kelime diyemem.
Þura bir er getirin,
At gibi eyerleyin.
Üzerine bineyim,
Sonra sizi öveyim...

Bir eri getirmiþler,
Kazan’ý bindirmiþler.
Kazan bir ökçe vurmuþ,
Er, aðzýndan kan kusmuþ.
Gemini sýký çekmiþ,
Dudaklarý kesilmiþ.
Üzerine çömelmiþ,
Tekür’e þöyle demiþ:
— Kopuzumu getirin,
Çabuk elime verin.
Sizler geçip seyredin.
Sözlerimi dinleyin…

Kopuzu getirmiþler,
Kazan Han’a vermiþler.
Kazan demiþ: — Kâfirler!
Dinleyiniz münkirler.
Bin ere düþman demem,
Yirmi binle dövüþmem.
Otuz, kýrk, elli bini
Altmýþ, yetmiþ, sekseni...
Hasým diye bellemem.
Yüzden eksik istemem.
Aþkýna Muhammed’in
Nice binler kâfirin,
Kellesini kestim ben,
Korkmadým hiç kimseden.
Ejderhalardan yýlmam,
Çarpýþmalardan kaçmam...
Üç erle kale aldým,
Tekürleri kul yaptým,
Akçeye aldanmadým,
Altunu bakýr saydým.
Çok plân çevirdiler,
Kýzla gelin verdiler,
Hiç birini almadým,
Aslýmý unutmadým.
Azman kurt köküm benim,
Aksungur cinsim benim.
Yavuz Oðuz ilinde,
Oðlum Uruz isminde,
Kardeþim Kara Göne,
Dengi yoktur, bir tane...
Yiðit bahadýrým var,
Elbet bir gün duyarlar!
Öldürsen de övemem;
Ben kökümü yeremem.
Küçük domuz þölenli,
“Bir torba saman döþekli,
Yarým kerpiç yastýklý,
Yontma aðaç tanrýlý...
Ýt kâfir güv güv etme,”
Benden övgü bekleme!..

Kâfirler demiþ: — Kazan,
Bizi övmedi þu an...
Oðlu, kardeþi vardýr,
Öldürmek de zarardýr.
Domuz damýna atýn,
Elinize koz yapýn.

“At ayaðý çabuk olur,
Ozan dili çevik olur.”
Uruz, genç bir er olmuþ.
Han ile otururmuþ.
Sabahleyin erkenden,
O, divana giderken;
Demiþ ki biri ona:
— Týpký benzer Kazan’a!
Kazan da yiðit erdi,
Tam oðluna benzerdi...

Uruz demiþ ki: — Kavat!
Babam Bayýndýr Fakat
Dersin Kazan’mýþ babam,
Ben onu hiç tanýmam!

Adam demiþ: — Er kiþi,
Ýþitmemiþsin iþi...
Bayýndýr senin deden,
Ýstersen sor annenden.
Annenin babasýdýr,
Senin baban Kazan’dýr.
Tekür’ün ülkesinde,
Toman’ýn Kalesi’nde,
Esirdir senelerdir,
Bilenmez ki nicedir!

Uruz dönmüþ evine,
Gelerek annesine:
— Ben bir þey iþitmiþim,
Han oðlu deðilmiþim!
Kazan mý benim babam,
Gizleme hatun anam?

Ana demiþ aðlayýp:
— Uruz’um baban kayýp!
Sað mýdýr bilmiyorum.
Demeye ürküyorum.
Sen gidersen ardýndan,
Korktum helâk olmandan.
Amcana haber gönder,
Bir bakalým o ne der?

Uruz hazýrlýk yapmýþ,
Yiðitleri toplamýþ.
Kara Göne de gelmiþ,
Askerlerini çekmiþ.
Kiliseye gelmiþler,
Ýçeri seslenmiþler.
Keþiþler karþý çýkmýþ,
Kýlýç çekip, ok atmýþ.
Oðuzlarýn alplarý,
Öldürmüþ papazlarý.
Sýðýrtmaç seyredermiþ,
Gidip Tekür’e demiþ.
Tekür iþitmiþ bunu,
Beylere, duyduðunu
Teker teker nakletmiþ.
“Fikriniz nedir?” demiþ.
Demiþler ki: — Zindaný,
Açýn gelsin Kazan’ý.
Düþmanla savaþtýrýn,
Bu belâdan kurtarýn...

Getirilince Kazan,
Tekür demiþ ki: — Bak Han,
Ýþte çýktýn zindandan.
Bizi kurtar belâdan.
Düþman var karþýmýzda,
Belâ var baþýmýzda...
Sana haraç verelim,
Ýline gönderelim.
Ant iç ve düþman olma,
Bir de bize saldýrma.
Sulh yapýp anlaþalým,
Barýþýk yaþayalým.

Kazan demiþ: — Ben erim,
Doðru yoldan giderim.
Madem barýþ diyorsun,
Anlaþmak istiyorsun.
Ben de barýþseverim,
Anlaþarak dönerim.
Göster bana düþmaný,
Akýtayým kanýný...

Bir ata bindirmiþler,
Meydana götürmüþler.
Kazan görmüþ boz atlý,
Civan bir delikanlý,
Sancaðý var elinde,
Bekler Oðuz önünde.
Kara Göne arkada,
Niceleri sýrada...
Saf baðlamýþ dururlar,
Savaþa hazýrdýrlar.
At tepip çýkmýþ Kazan,
Beyrek gelmiþ Oðuz’dan.
Kazan burda söylemiþ,
Görelim neler demiþ:
— Ey yerinden doðrulan,
Demir giyimli oðlan.
Bana de, adýn nedir;
Babanla, anan kimdir?

Beyrek demiþ ki ona:
— Adýmý sordun bana.
Bayburt’da surdan uçtum,
Adaklýma kavuþtum.
Püre’nin oðlu benim,
Gel kâfir dövüþelim!

Kazan demiþ: — En önde,
Sancaðý var elinde,
Gördüðüm yiðit kimdir?
Babasý kimlerdendir?

Beyrek demiþ: — Bak sana!
Niçin geldin meydana?
Onun babasý Kazan.
Sana ne babasýndan!

Gönlünden demiþ Kazan:
Þükür sana Yaradan.
Oðlancýðým er olmuþ,
Aramýþ beni bulmuþ...

Beyrek sabýrsýzlanmýþ,
Kazan Han’a saldýrmýþ.
Gürz ile vurmuþ ona.
Tesir etmemiþ Han’a.
Kazan Han, gürzü almýþ,
Beyrek’e çomak çalmýþ.

Demiþ: — Söyle beyine,
Güvenirse kendine,
Çýksýn meydana gelsin.
Benim dengim deðilsin...

Haykýrmýþ Dülek Evren,
Hýzla kalkmýþ yerinden.
Çomaðýný sallamýþ,
Kazan, elinden almýþ.
Mýzrak da gitmiþ elden,
Yenilmiþ Dülek Evren.
Dönerek geri gitmiþ,
Kazan Han, er dilemiþ.

Alp Rüstem çýkýp gelmiþ,
O da Han’a yenilmiþ.

Han, tekrar er dilemiþ.
Uruz çýkarak gelmiþ.
Kýlýçla babasýna,
Ansýzýn vurmuþ ona.
Yaralamýþ omzundan,
Kan fýþkýrmýþ Kazan’dan!
Kazan burada demiþ,
Görelim ne söylemiþ:
— Uruz’um, aslan oðlum,
Sana kýyamam yavrum!
Daðýmýn yükseðisin,
Evimin direðisin.
Gözümün aydýný sen…
Öldür beni istersen!
Aksakallý babaným,
Aradýðýn Kazan’ým...

Uruz iþitmiþ sözü,
Yaþ dolmuþ süzme gözü.
Hemen attan atlamýþ,
Baba-oðul sarýlmýþ.
Oðuzlar toplanmýþlar,
Kâfire saldýrmýþlar.
Kýyamet bir cenk olmuþ,
Meydan kan ile dolmuþ.
Dönmüþler Oðuz ile,
Annesini müjdeyle
Güldürüp sevindirmiþ.
Çimene çadýr dikmiþ.

On gün boyu toy olmuþ.
Yiyip, içmeler bolmuþ.
Muradýna ermiþler,
Ata’ya söylemiþler.
Dedem Korkut gelince,
Duâ etmiþ dilince:
— Geldi ve geçti onlar.
Kondu göçtü kervanlar.
Ecel cana eriþti,
Onlarý yer gizledi.
Ah dünya fani dünya
Ne Ýsa ne Musa’ya,
Kimseye yâr olmadý,
Süleyman’a kalmadý.
Gidimli tüm gelenler,
Canlýlar ölümlüler...
Kara ölüm geçit versin,
Hakk medet eriþtirsin.
Duâ edeyim Han’ým,
Kabul etsin Allah’ým.
Yalvaralým Mevla’ya,
Muhammed Mustafa’ya
Bizleri baðýþlasýn,
Esirgesin, saklasýn.

Ahmet KARAASLAN
02/06/2002 – TALAS