Bedenime kazýnan bir dövmeydi insanlar. Tenime yosun kokusu hakim olunca, mavi bir dalga yýkadý beni ansýzýn. Silindi tüm bedenime kazýnan figürler. Ne güzel bir dokunuþtu öyle sevgilim denizin ýslak elleriyle beni yýkayýþlarý. Ipýslak bir aþkýn dalga sesleriydi yürek limanýma ve koylarýma dolan. Dramdan bir þey kalmadý hayatýmda o an. Sanki denizin üzerinde kýzýl renkli bir buluttum. Ýçimdeki boþluðu deniz ve yaðmur sularýyla doldurmuþtum. Birikmiþti yüreðimin barajýna için için kaynayan serin sular. Sonra koyuverdim ruhumun coþkusunu trübünlerden. Iþýk ve aydýnlýk doldu sinir tellerime. Gözlerim bir avize gibi parladý. Bir metropol gibi tüm sokaklarým neon ýþýklarýyla doldu. Bir deniz kenarýnda ýþýl ýþýl bir þehir oldum. Tüm intiharlarý balkonlarýmda tuttum. Pencerelerimden sokak taþlarýna gözlerimden damla damla mutluluk döktüm. Öyle mutluluk vardý ki bende, sanki gökkuþaðý altýnda bir ayçiçeði tarlasýydým. Çiftçinin alýn terinde denizdim. Dalga dalga yayýldým bileðiyle, beyniyle emek sarfeden insanlara. Tüm asalak otlarý kopardým yüreðimden. Kimi sevdiysem, bir iþçi gülüþü oldu aþkým. Sevginin namuslusunu, emeðin namuslusunu, duanýn namuslusunu, inancýn namuslusunu sevdim tecavüze uðramýþ hayatýmda. Hayatýmda þarapnel parçalarý oldu insanlar. Hep yalanlarla, hep aldatmalarla, hep yaranmalarla doldu her yaným. Þiirlerimi vurdular, iddiasýz bakýþ açýlarýyla. Hep beni öldürmeye çalýþtýlar, aslýnda bir iþe yaramayan þeytanýn doldurduðu tüfeðe benzeyen insanlar. Ýnsanlarýn asýl iþi bir baþkasýna yama yapýþtýrmak oldu. Çünkü, kendisinden saðlam ve kaliteli kumaþ çýkmayan insanlar ya baþkalarýna yamandý ya da baþkalarýna yama taktý. Ýþ yaþamýnda ve meslek hayatýnda kendini insanlýða adayanýný rastlamadým. Oysa hep insanlýktan dem vurdular. Sonra bir kazana benzeyen göbeklerini doldurdular. Daima elleri ceplerinde poz verdiler. Ceplerini doldururken insanlar, beyinlerini ve yüreklerini boþ verdiler. Bugün bu yüzden insanlardan deniz kenarýna kaçtým. Sevgilim denize mahzun mahzun baktým. Denizin iyot ve yosun kokusu yetti bana. Attým kendimi denizin mavi yansýmalarýna. Deniz kýyýsýnda mutluluktan bir martý gibi mutluluktan az daha uçacaktým. Ýnsanlar yolarken saçlarýmý, deniz okþadý her yanýmý. Sevgilim deniz ufkuna aldý beni. Ufuk çizgisiyle yeniden çizdi hayatýmý. Bir su damlasý kadar deðil, kýtadan kýtaya, ülkeden ülkeden taþýrarak sevdi beni sevgilim deniz. Aðaçlara aþýk oldum ama; ben en çok denizi sevdim.
Belki de hayatýn hep kýyýsýnda bulunduðumdan, ben en çok deniz kenarýnda bulundum. Bedenim daha soðumamýþken, ben deniz kenarýnda canlý bir ceset oldum. Ruhumu çýkardým beden kalýbýmdan. Yýkadým kendimi deniz dalgasýyla. Öyle bir deniz koktum ki, bedenimin deniz dibindeki balçýktan yaratýldýðýný sandým. Sonra sevgilim deniz bedenime üfledi deniz rüzgarlarýný. Ruhum deniz rüzgarý gibi kýpýr kýpýr oldu.
Ben kumsallara da aþýk oldum ama; en çok denizi sevdim. Çünkü ruhumun çöplerini ben kýyýya vurdum. Bu yüzden insanlar bana bir çöplükmüþüm gibi baktý. Bana bir adým atsalardý, aslýnda deniz olduðumu anlarlardý. Oysa insanlar sýð yaþamayý tercih ettiler. Bu yüzden bendeki derinliði hiç göremediler.