|
Söz Dizimidir Gözlerin
(Nurten Turhan Yüksel) 18 Şubat 2008 |
Unutulamayan Dönemler |
| |
 Senden vazgeçmeyi bilmedim kendimden vazgeçmeyi bildiğim kadar. Bu yüzden ‘gece gözlerin’ yarıladı her gece yarılarımı. Saman alevleri söndükçe tutuştu yeniden, tutkuya bezedi karartma gecelerimi, dantel dantel işlendi sanrılarıma tutukluluğum. |
|
|
Biz Seninle Körebe Oynardık Hep...
(Nurten Turhan Yüksel) 18 Şubat 2008 |
Unutulamayan Dönemler |
| |
| Ben ipeksi bir karanlıkta tenine ulaşabilmek ve yakalayabilmek aşkıyla birçok duvara çarpacaktım yüzümü… Duvarlar, yüzümden sevince kesmiş sıvalarını sana dökmek istedikçe, sen iş yerini terk etmiş bir arsızlığı alıkoyup buzdan bir mala ile yok edecektin. Ben otoyol kayganlığında akıp gidecektim gölgenden. ‘Dur’ levhaları umursamayacaktı hiç birimizi. |
|
|
Alabacak İlerleyen Anların Özgeçmişi Yazılıyordu Belleklere Fütursuzca.
(Nurten Turhan Yüksel) 1 Mart 2008 |
Unutulamayan Dönemler |
| |
| Sen gitmiştin…
Zaman, tırnaklarınla kazdığın tünellerinde ilerliyordu kaçmak adına bu oyundan. Karanlıktı yüzün… Ne gölgen vardı ne de gökyüzün… Bedenin soluksuz bir tünele uzamalardaydı. Tünel sana yetişemiyordu. Hüzünden prangalar bileklerini acıtıyordu.
Son sigaranı nefeslemenin keyfini çakmağının deposuna doldurmuştun bitimi belirsiz bir oyun öncesi. Ki karanlığa düştüğünde bilecektin çakmaktaşının çoktan bittiğini… Oyun sonunda. |
|
|
Penceremin Ötesi Berisi
(Nurten Turhan Yüksel) 1 Mart 2008 |
Yaşam |
| |
 Oysa…
Önceki günlerin erken saatlerinde penceremden seyrettiklerimi tekrarlıyor yine bu sabah, eylül sokak.Seyredilmiş aşk filmlerinden çıkmış tabancalı adamlar yine… |
|
|
Gitmişliğindi Bir Tek Giden
(Nurten Turhan Yüksel) 6 Mart 2008 |
Unutulamayan Dönemler |
| |
| Sevincin salt müzik seslerinden ibaret olmadığına….Seninse şarkılarımın arasında sıkışıp kalmış ince bir ses olmadığına….Hiç olmadığına inanmamışlığımla gidiyordun notalarını çizgisiz sarı sayfalarımda bırakarak…
|
|
|
Sahi Bitti mi?
(Nurten Turhan Yüksel) 6 Mart 2008 |
Unutulamayan Dönemler |
| |
| Oysa az kalmıştı sabaha. Sıradan bir güne sıra dışı uyanışlarla başlayacaktık hiç olmadığımız gibi birbirimize doğarak. Belki… Belki de yağmur hiç hesapta olmadan geliverecekti penceremize |
|
|
Sanadır Sözüm Cennettin Yeşilliğinde Her Daim Açmayı Başarabilen Kız.
(Nurten Turhan Yüksel) 11 Mart 2008 |
Unutulamayan Dönemler |
| |
| Öğrenilmiş çaresizlikleri var insanın… Bu, suyun berrak ve akışkan olması kadar gerçek değil mi dost. Bastığın yer, baktığın gök gerçekliğinde kaç tane tuttuğun el olabilir.
İnandığın yürekler içinde inanılmaya değer kaç yüreğe dokundun şimdiye dek. Gün gelip dost bildiklerin birer birer çıkıp gittiklerinde hayatından bir tek kendin kalacaksın kendinde. |
|
|
Tanıktı…dili Yoktu Çınarın…
(Nurten Turhan Yüksel) 11 Mart 2008 |
Unutulamayan Dönemler |
| |
| Yalnız sanılırdı köklenip, büyüdüğü toprağında. Heybetinde ne çok öykü biriktirdi… Hep dinledi… Dinlemekten bıkmadı.
Bu yüzden hiç yalnız olmadı bu çınar. Dallarında yuvalanmış ve çeşidini sayamadığım kuşların cıvıltılarını barındırır içinde bir de kesik yeşil hışırtısını. |
|
|
Sözcükler Biriktirdim Sesinde
(Nurten Turhan Yüksel) 23 Nisan 2010 |
Yaşam |
| |
| Her yerde ve her şeydeydi yokluğun. En çokta iç cebimdeydi. Çıkarıp kokladım. Gelincik tarlalarından dokundun saçlarıma. Ayçiçeklerinin sana bakan yüzüne açtım gözlerimi. Ülkenin taşından ve toprağından diktiğin perdemi yüzüme araladın. |
|
|
Çocuk Olsam
(Nurten Turhan Yüksel) 24 Nisan 2010 |
Yaşam |
| |
| Yine çocuk olsam ve sadece
Kırılan oyuncaklarıma ağlasam.
|
|
|
An geldi…
Hoşça kal demeden gittin
Satırbaşlarında ıssızlığın çığlığı
Ve ikiyüzlü melekler kollarında
Bütün sözcükleri de götürdün üstelik
Virgüller ve noktalar dahil.
Ne şekeri kaldı ne tuzu şiirlerin.
En çok Aysel kaldı geride,
Aysel… Hani sarışın biraz tenha
Terk ettin ağustos çıkmazlarında.
Veremeyip veda mektubunu eline
Adını sonbahar koyduğun
Ağır kan kaybıydı tüm aşkların.
Ve müjgan tadında şarkıların
Harp kaldırımlarında aşkı adımlardın.
Adınla nasıl berabersen
Büyük yolların haydudu da
İstanbul’un ağrısında / saçları örülmüş,
Geç kalmış bir ölüydü.
Ve sen elde kalan hüzünle
Tatyosun kahrını yükledin gözlerine
Yazın son günlerinde.
Salı sabaha karşı / Emirgan’da çay saati
Cinnet çarşısında /delik deşik / cinayet saatini karşılardın.
Bir tek pazarı boyadın kırmızıya belki bu yüzden.
Belki de
Sokaklarda mızıka çalmasın diye çocuk.
Zeynep seni beklemedi / Aysel’de gitti başından.
Şimdi ışık mezarlığında
İkinizden hanginizdiniz / karantinalı Despina
Gecenin kapıları / gece buluşmalarına açıktı
Emperyal otelin balkonundaydın
Memleket havası mıydı yoksa mahur beste mi çalan
Nasıl bir sevdaysa,
Üçüncü şahsın şiirini düşürdün balkondan.
Tutuklunun günlüğünde / Tut ki gecedir
Süheyla değildir adı / yalnızlık şiiridir.
Sisler bulvarında Claude diye bir ülke
Sen burada bir yabancısın
Serüvenin sonu / rinna rinnan nay
Sevmek için geç ölmek için erkendir
An geldi… Yağmurda sis düdükleriyle gittin.
Bütün sözcükleri de götürdün üstelik.
Bilirim bundan böyle
Ne ilham gelir şiire ne de / Attila İlhan!
Nurten Turhan Yüksel / 2007
|
|
