Seninle Konuþasým Geldi Bu Gece, Tek Yakýným.

Yanýna gelirsem, gelebilirsem;
Oradan, hiç gitmek istemeyeceðim.
Biliyorum gibi sanki.
Bilmekten öte;
Ýçimde dolaþan, saf bir su var.
Elinle döktüðün saksýma.
Senin elin olmaz ya;
Olamaz deðil, olmaz.
Sen anlýyorsun beni, baþkasýndan bana ne ?

Aðzým eksik; dilim kusurlu.
Bunu da, bana sen verdin.
Ne mutluluk !
Üstelik;
Bir ben deðilim ki eksik olan.

Senden baþka;
Her kaygým, korkum ve umudum;
Boþ, hatta; bomboþ.
Öðrendim, sevgili öðretenim.
O kadar yakýným,
Ve uzak sandýðým seni,
Aptallýklarým, günahlarým,
Ve, "ve, vs" lerim içinde.

Sen; þimdi,
Ne olur söyle..
Azýcýk ta olsa;
"Mustafa" nýn hakkýný,
Verdim mi ?
Güneþin altýnda,
Yada yürürken gölgende.
Yine de, çamurlu ayaklarým,
Tozun, topraðýn üstümde;
Sen "ol" dediðin için.
Rahatsýz etmiyor,
Topraktaným isteðin üzre.
Sadece;
Öyle özledim ki seni....

Mustafa Ahmet Tunç CAKAR

"Sanki Kendini Bulmuþ Gibi" Þiir Kitabý Giriþ.

14-Haziran-2009  Cumartesi

Bir Yerlerde....