Ýncecik ve düz.

Hiç olmayacak bir yerde,

Çoktan aklýmdan çýkmýþken sen,

Duydum sesini.

Derken yanýmda bitiverdin.

Ýþte, öyle bir þeydi o an.

O günü þiir diyede yazdým sakladým,

Bir zaman.

Þansýna küs.

Þairin biri, tutmuþ merdivenli bir þiir yazmýþ zaten.

Merdivende duydum sesini.

Sonunda basamaklarýn,

Bitiverdin karþýmda.

" Ýyiyim.. " di,

Senin nasýl olduðun.

" Yok bir þey.." di,

Benim neler yaptýðým.

"Arkadaþlarýn yanýna dönülmesi " ydi

Ayrýlýktan geriye kalan,

Tek ortak noktamýz.

Ýlkinde ne kolaydý,

Seni uzaktan çarþýda gördüðümde,

Etkilenmediðime sevinmem

Þimdi, taþ taþýmaktan zor,

Senden yüz çevirmem.

Sýcak ve içme suyuna aðýr metal karýþmýþ tadýnda,

Bir yaz akþam üstü.

Ne Ýzmir' in buðusu kaldý,

Ne de büyüsü.

Ýdrak ediverdi aptal ruhum.

Ona dokunduðunu.

Hem de,

Çok kötü dokunduðunu.

Ýdirak etti,

Gamsýz görünmeyi seven ruhum.

Senin, onunla ayný arka mahallenin,

Çocuklarýndan olduðunu.

Kaçtý gitti, götürdü bedenimi,

Kendince, senin olmadýðýn bir yere.

Orda dank etti kafasýna,

Ayný mahallenin çocuklarýndan,

Baþ aðrýsý bir kýz çocuðu olduðun senin.

Ayrýlsan da,

Görmesen de,

Kýzamadýðýn,

Küsemediðin.

Olsa olsa kendine kýzdýðýn,

Unutmadýðýn için.

Öyle bir zaaf noktasý,

Ruh ta açýlmýþ bir gedik.

Ta ki var edildiði günden beri.

Ki onu dolduran sen,

Tüm yanlýþlarýnla baþým gözüm üstüne.

Kaçtý götürdü bedenimi,

Kendince, senden uzak bir yere.

Ne olur, hayatýma artýk böyle,

Olur olmadýk girme..

Karþýyakalý Ahmet

15-Agustos-2006 Istanbul

" Yeterince Uzaklardayken, Aþký Anlamak" Þiir kitabý açýlýþý