sonunda gülmeyi de unutturdular ya ...
insan gülmeyi de unut mu?
ağlamak kaderimizmiş gibi
her an ağlattılar acımadan...
önce kalıplara koydular bizi;
ruhumuz istedikleri şekli alınca,
bir etiket ile yaftaladılar
ve fiyat biçtiler canlarımıza...

utanma refleksleri yoktu,
utanmadılar da zaten...
dörtlü duvarlara kapattılar bizi...
her isyanımızda, boynumuzda hissettik
ayak tabanlarını ve alıştık;
sevmesek de duvarları ey can,
yanlızlığımızda duvarlara sarıldık.

içimizde kurdukları zindanlara hapsettiler bizi
köle olalım diye mutluluğu unutturdular...
son gün dönümünde gecelerin
bizi tekrar ve tekrar karanlığa gömdüler...
her fırsatta oynadılar mayamızla,
içimizden çalıp neşeyi,huzuru
duygusuz birer rot yaptılar bizi...
hiç düşünmediniz mi, bir düşünün
belki de bu yüzden kesiyoruz birbirimizi...

gülmek insani bir eylem değil mi
hatırlayan var mı sahi aranızda;
bir anlatsın...
anlayın; gülmek istiyorum...