Bazen çok kýzýyorum bu þarkýlara! Hiç anlamadýðým dildeki bir þarkýyla durup dururken aðlamaya baþladým. Neden aðladýðýma tam aklým ermiyordu ama, seziyordum. Göz yaþlarým büsbütün durana deðin baþa alýp, tekrar tekrar dinledim. Ýnsanoðlu be, dedim, her þeye alýþýr, bununla aðlamamaya da alýþýrým, nelere alýþmadým ben! Bilmem kaçýncýdan sonra müziði kapattým, etrafý yine sessizlik kapladý. Sýcaktan halleri kalýrsa birbiriyle hýrlaþan kedilerin miyavlamalarý duyuluyordu ara sýra sokaktan, bir de ara sýra geçen arabalar. Herkes uyuyor þimdi. O da uyuyor mudur? Bu þehirde, bu saatte hala ayakta olanýn ya bir derdi vardýr ya da olsa olsa gece çalýþýyordur da zorunluluktandýr, aklý fikri de uykudadýr.

Evler pencerelerini kendilerine göz eder, sokaðý seyreder, evin bir derdi varsa da yine o gözlereden anlaþýlýr gibi gelir bana. Tabi her insanýn gözünden nasýl içi anlaþýlamazsa bu evlerin de böyle istisnalarý olur. Þimdi bu saatte bütün gözler yumulmuþ.

Masa lambasýný kapatýp çýktým odadan, artýk çalýþýlmaz. Gözlerimin karanlýða alýþmasý çok da zaman almadý. Ne yapsam þimdi? Dýþarý çý... Yok. Televizyonu mu aç..., ý ýh. Vantilatörü çalýþtýrsam, ama yok þimdi dardardardar... Gürültü istemiyorum, ayak seslerim bile yetiyor. Hem sýcak da hoþuma gidiyor. Soðuk, yalnýzlýk gibi, yataðýn dokunulmayan yarýsý gibi, sarýlmamak gibi, oysa sýcak sarýp sarmalýyor, kendimden bir tane de beni saran varmýþ gibi. Hele terinin buharlaþmasýna engel olacak bir de ufunet varsa havada! Ýðrenç mi? Deðil tabii ki, kendini hissetmekten güzeli var mý? Aslýnda dýþarýda hava serinlemiþtir, inat deðil mi açmýyorum camý da, bu evin de gözü kapalý sansýnlar. Eski alýþkanlýkla, buzdolabýnýn karþýsýnda buluverdim kendimi. Dünden kalan karpuzun kokusuna açýkta kalan peynirinki karýþmýþ. Durdum. Baktým. Ne alsam diye düþünmedim bile, öylecene duruyordum iþte. Biipbiiipbiiip ötmeye baþlayýnca irikilip kapattým.

Salona geçerken koridorun köþesinde biriken tozlar iliþti gözüme. Toz toparlaðýný görünce O geldi gözümün önüne, apansýz, düþünmeden. Onlarý RedKid'in kurtardýðý, sokaklarý boþaltýlmýþ, kötülerin ele geçirdiði kasabalarda uçuþan toparlaklara benzetirdi, i'm a poor lonesome cowboy... Kaç haftadýr süpürmemiþtim ben buralarý? Gittiðinden beri kaç zaman geçmiþti?

Küllük, boþ sigara paketleri, dibinin rengi deðiþmiþ kahve bardaklarý ve kasesinden taþmýþ erik çekirdeklerinden oturacak bir yer açtým koltukta. Ýzmaritlere baktým, epey arttýrmýþým galiba bu aralar . Pijamam üzerimde olsa kesin yine aðlamýþtým. Giysilerimin en temiz, en ütülüsüyle koltuklarýn en pisine oturdum. Ayaklarýmý sehpaya uzatýrken buna çok kýzacak olan annemi düþündüm. Bu saatte beni böyle görse evhamlanýr, kapýnýn eþiðinden bakar, vah ne olmuþ benim kýzýma diye sessiz sedasýz dövünür, sabah da ilk iþ hacý-hoca bulmaya koyulurdu.

Kara deliklerden birine denk gelmiþ gibiydim, zaman yoktu, ben de bir fotoðraf karesiydim sanki, kendimi seyrediyordum. Derken muhtemelen tuzla buz olan bir vazodan gelen gürültü yýrttý attý o fotoðrafý.

"Allah belaný versin senin!" , "Ne istiyorsun ne?", "Rahat mý batýyor, anlamýyorum seni.", derken bir vazo daha ve arayý açmadan yeniden "Sen yaþadýðýnýn bile farkýnda deðilsin!", "Cevap ver be adam, bir þey söyle!"

Adamýn sesini hiç duymadým. Kapý çarptý. Merdivenlerde gittiðine hem piþman hem deðil bir çift ayak sesi. Apartman kapýsýnýn kapanma sesiyse epey geç duyuldu. Çaðýrsa dönecek gibi miydi?

O vazoyu hatýrladým, yeþildi, içinde nergis kokusu. Pencereyi açmaya kalktým. Kalktýðým yere terimin izi çýkmýþ, bakýnca yokluðumu gördüm. Ýzim vardý iþte. Balkona çýkan duvarla tavanýn arasýnda kalan kenar su almýþ, onun da izi vardý. Yaz bitmeden yönetici yaptýrsa þu çatýyý. Balkona çýktým. Üst kattan hýçkýrýk sesleri geliyordu. Nasýl aðladýðýna bakmak istedim görünmeden. Balkon demirlerinin üzerinden uzanýp kafamý yukarý kaldýrdým. Tabi ya, en üst kattaydým, çatýnýn kiremitleri üst üste, kýrýk dökük, darmadaðýn. Böyle mi gitmiþti?