Ayaklarý, baþýboþ kalýnca yürümeyi seçti. Kahvaltý yapmamýþtý ama bu duyduðu açlýk deðildi. Midesi deðil, eli ayaðýydý boþalan. Beyni de iþ çýkýþý saati trafiði gibi, binlerce þeyi bir arada tahayyüle kalkýp, sýkýþýp, adamakýllý durmuþ, bir yere varamaz olmuþtu.
Bu sabahý düþünmek istedi, sabahlarýný...

Bu sabah da herkesten önce uyanýp çayý demlemiþ, mutfak çekmecelerinin týkýrtýlarýyla F.'yi uyandýrmýþtý. Mehmet Efendinin muntazaman býraktýðý günlük gazetesinin ilk sayfasýný çevirirken -okunmuþ gazeteye elini dahi süremezdi, belki de bunun sayesinde alýþmýþtý hep en erken kalkmaya- F. de mutfaktaydý. Sebzelikten altý portakal çýkardý, e çocuklar da çay içecek deðillerdi herhalde. Ýçinde bir damlacýk su kalmadýðýndan emin olduðu yarým portakalý atarken F:
"Kolyemi gördün mü?" diye sormuþtu. Ne hoþ bir günaydýn.
"Hangisi?" Sana da günaydýn.
"Hani caným var ya, annemin aldýðý, þu inci olan. Kaç kolyem var allah aþkýna?"
"Salon sehpasýndaydý dün." Sabah sohbetlerimiz de doyumsuz, nazar deðmesin. Konuþacak söz mü kalmadý, sözlere itimadýmýz mý yoksa sadece susuþarak da mý anlaþýyoruz.

Düþünebilseydi bunlarý düþünürdü belki ama düþünmek de neydi? iki kelime yan yana, iki cümle üst üste, iki sahne art arda gelemiyordu. ben? peki... zaman? evim? çocuklar? f? ben? neden ben? telefon? hayýr. annem? karým? yataðým. daha çok þey vardý. ne vardý? deniz? güneþ? kar? yaðmur? tekne? evim? kahvaltý? pazar? çocuklar? veli toplantýsý.. çocuklar büyüyecek. giden? kalan? giden? nereye? sonra? sondan sonra? bitecek mi? bu kadar mýydý? cadde? yol. kýrmýzý ýþýk. yeþil ýþýk. sarý ýþýk? dinlenmek? ne yaptým? unutulacak mý? kaldýrým. yokuþ. yol. uzun yol. uzun ince yol. uzun? dur. durak? servis? çocuklar gelir. f? ben? biz? yýllar? çok mu geçti ki?

Kapýyý aþaðýda Mehmet Efendi yukarýda F. açtý. Öpüþtüler. F'ye baktý. Hala çok güzeldi. Onu ilk öptüðü geceki gibi atmýyordu kalbi belki ama ilk öptüðü günkünden daha güzel sevmiþti her geçen gün. gerçekten, sevmiþ miydi? her gün? gün? ay? mevsim? yýl?

Mutfak masasýna oturdu, yayýlmadý, sandalyenin üçte birini belki dolduruyordu.
"Sen bir çay koy" dedi, "ben biraz þaþkýným, sonra sen de otur"

Ýki ince belliye dumaný tüten iki bardak çay döküp hemen oturdu F. kocasýnýn yanýna.

"Aldýklarý parça, hani þu geçen ayki. sonucu, kötü, kötü huylu çýkmýþ... kaç yýl daha görürüm, dedim, tedaviyle ortalama bir buçuk, tedavisiz bir bir buçuk, dediler..."

Gözleri kýzaramadan, dolamadan aktý yaþlarý F.'nin. Eli kolyesine gitti, tutup koparýverdi. gök gürültüsüz yaðmur gibi, damla damla aktý sanki gözleri.

Çocuklar eve geldiðinde, mutfak masasýnda buz gibi iki çay, yerde paramparça bir kolye, dýþarýda yaðmur vardý.

Kendimi bir kez de böyle öldürdüm.