(K)afiyeli sözler bilmem ben, kafiyeden bir tek “K” harfini bilirim.
Onu da sırf mecbur olduğum için mecburiyetten bilirim işte,
Hem o harf olmasa nasıl söyleyebilirdim ki senin güzel adını.
Söylesene nasıl tamamlardım eksik kalan yanımı?

(A)ğlardım ben geceler boyu, bundandır “A” harfine muhtaçlığım.
Her gece penceremin köşesine oturur ağlardım, ağlardım
Mevzubahis sen olduktan sonra hiç de utanmazdım ağlamaktan
Söylesene hiç utanç duyulur mu hiç utanılır mı ağlamaktan?

(D)arağacında ki bir mahkûm gibi bir tek “D” harfi dökülürdü dilimden.
Sevmek ölmek derlerdi de inanmazdım meğer sevmek ölmekmiş.
Evet, anladım ama çok geçti, bedenim toprakla örtülmek üzereydi.
Sahi söylesene sevmek hakikaten ölmek midir sence?

(E)linde sonunda biter sözünden sadece “E” harfi kazındı hafızama,
Ne zaman o harfle başlayan bir cümle olsa sözlerin geliyor aklıma,
Sonra gülüşün geliyor gözlerimin önüne her zaman ki gibi gidiyorsun
Söylesene insan nasıl bu denli bağlanabilir ki hiç birine?

(R)astlantılarda buluyorum seni mesela bir “R” harfi görüyorum,
Alelade bir harfi işte diyemiyorum, o benim kaderimin diyorum.
Hep bundan kaybediyorum o benim kaderim diyorum ve gidiyorsun.
Söylesene bir insan hiç kendi kaderini yazabilir mi sence?

(S)usuyorum bekliyorum ve sadece bir “S” kalıyor senden geriye.
Anlasana artık be sevdiğim ben kalanlarla yetinemiyorum işte,
Daha fazlasını da istemiyorum sadece gülüşünü istiyorum işte,
Söylesene sevdiğim bana gülüşünü kiralayabilir misin?

(U)laşılmazımsın ben ama ben sadece bir “U” harfi ol istedim.
Ben sadece umudum ol mutluluğumun sebebi sen ol istedim.
Çok fazla bir şey istemedim ki dağımdaki kar’ım ol istedim
Sahi söylesen sevdiğim gerçekten çok mu şey istedim?

(S)ensiz bir ömür düşünemezken senden bir “S” harfi kaldı.
Kalbimde derin bir sızı oldun sızın gitti izin kaldı sevdiğim.
Uykusuz gecelerim kaldı, seni düşünürken uyuya kaldığım.
Söylesene seninde hiç uyuyamadığın geceleri oldu mu?

(U)mudum da azaldı yavaş, yavaş en son”U” harfin kaldı.
Ama hiç çözemedim o harf umudun mu umutsuzluğun mu?
Aslında altı harf değiştiriyordu her şeyi varken yok olmak gibi.
Sahi söylesene, hiç varken birinin gözlerinde yok oldun mu?

(R)engârenk düşlerin sekiz harfi de gitti“R” harfin kaldı son olarak.
Ve sensizliğin ağırlı çöküyordu göz kapaklarıma uyuyordum.
Sırf seni düşünmemek adına uyuyor ama hiç büyümüyordum,
Aksine daha çok küçülüyordum gülüşünün hapishanesinde
Söylesene sen hiç prangalarla tanıştın mı bir gönül hapishanesinde?