Beni anlamalısın.
Anlamasa da dinlemelisin bir kere…
Giderken sana gitme diyemedim,
Çünkü gitmek için gelmiştin ses etmedim.
Keşke dememiştim hayatımda,
Ama keşke dedirttin bana,
Keşke dur diyebilseydim,
Ayaklarına kapansaydım dedim.
Ama gitmek için gelmiştin işte,
Dur desem gitmeyecek miydin sanki?
Dur cevap verme çünkü biliyorum.
Dur deseydim daha sancılı olacaktı bu ayrılık.
Sana değil bana sancılı olacaktı,
Çünkü kendimi suçlayacak bir şey,
Kendime kızabileceğim bir şey olmayacaktı.
Şimdi en azından kendime kızmak için,
Büyük çok büyük bir nedenim var.
Ona gitme demeliydim diye,
Neden bu kadar kolay gitmesine izin verdim diye,
Belki de sadece kendime kızmak içindir bu.


Beni dilemelisin bir kere.
Ayrılık şairiyim ben,
Şiirlerim hep di’li geçmiş zamanda yazılmış şiirlerdir.
Mutluluk yazmaz benim kalemim,
Ondandır ki sana hiç şiir yazmak istemeyişim,
Bir kere denedim sana şiir yazmayı,
Sadece bir deneme işte.
Yazamadım onu da elime yüzüme bulaştırdım.
Ne yazmıştım son dizesinde?
Sende beni üzmeyeceksin değil mi?
Bunun gibi bir şeydi işte.
Seninle olan mutluluğumu anlatamadım,
Seni yazmam mümkün değildi,
Hem neyini anlatacaktım ki sanki.
O sana çok yakışan aptalca gülümsemeni mi?
Ciddi ifade takınamayan yüzünü mü?
Ya da o taa içi gülen rengini çözemediğim gözlerini mi?
Gitmek için gelmiştin işte.
Bilseydim belki de yazabilirdim ancak,
Kendimi sana inandırmışım işte.
Artık şimdi bende son bir fotoğrafın var,
Kıyamadığım bir fotoğrafın işte.
Bu gece son ama artık,
Söz sen olmayacaksın şiirlerimde.
Bu geceden sonra da kullanmayacağım adını,
Nefretimden değil korkumdan kullanmayacağım.
Birisi okur da sana nazar değer diye,
Bendeki sen'e zarar gelir diye,
Güzel gözlüme zarar gelir diye,
Korkumdan işte güzel gözlüm korkumdan,
Bendeki seni alırlar diye...