yazmaktan çok
hapþýrmak arzusuyla çýrpýnan
týkanmýþ bir kalemin
gittikçe tükenen gölgesi;
henüz yazýlmamýþ bir mektubun
yazýlmakla kaðýttan uçak olmak
arasýnda gidip gelen eleminin
üzerinde...

ufku tepecik ve daðcýklarla
o daðcýklarý örten gri bir gökyüzü
ve o gökyüzüne ulaþan
yalancý bir patikayla
bir kol uzaklýðý kadar yakýnlaþtýran
penceredeki buðunun
bütün mesafelerin yok edilebileceðini
empoze ettiði yanýlsatýcýlýðý nýn
yanýndan,
bütün birikimimi kullanýp
kaleme bir mendil
kaðýda bir hava alaný
buðuya bir sünger
temin ederek
uzaklaþýyorum...

ayaklarým caddelere doðru sürüklüyor beni
çýkarýyorum ayakkabýlarýmý
çýplakken daha iyi anlýyor ayaklarým beni
eðilip onlara
sokaklara uðramadan
caddelere uðramaz bahar diyorum.
sað baþ parmaðým solun sakalýný sývazlýyor bilgece
"haklýsýn" diyorlar "gidelim"


ilk köþeden sapýyoruz.
yerde küçük büyük çukurlar
aðýr yüklü insanlarýn açtýðý...
þimdi kuru gibi görünen
ama öyle olmayan
bir nehrin soðukluðunda
akan yüzlerce kederin "bizi býrakma" yapýþkanlýðýyla
yürüyoruz.
derken sokaðýn kederi
tenimdeki bütün gözenekleri kullanarak
týrmanýyor dudaklarýma ve
uzun zaman önce düþmesi gereken o cümle
-bahar gecikti belki de gelmeyecek…-

sanki gitmeyeceðini anlamýþ gibi güzün
yüzüm, sývalarý aþýnmasýn diye kapatýyor pencerelerini.
derken kulaðým ya da burnum
bir sýcaklýðýn kokusuna kenetleniyor
bir yerlerde martý sesi
ve kýyýya vuran dalgalarýn duyumsamasý
oysa bu þehre deniz
hiç uðramamýþ.
adýmlarýmý hýzlandýrýyorum.
fýrtýna baharýn sesini engellemiþ olmalý.

bir semazen gibi çaprazlamasýna
yukarý ve aþaðý iki kola ayrýlan dönemece geliyorum.
sanki ezelden beri kuvvetliymiþ gibi nefesim,
heves ediyor bulutlarý daðýtacaðýna
ama ayaklarým yorgun
"þimdi týrmanmaktan çok
kaymalý" diyorlar bir bayýrdan aþaðýya.

üç beþ adýmýmda ihanet edeceðini bilmezmiþ gibi onlarýn
ne bir kapý ne bir pencere korkuluðundan tutunmayýnca
tespih böceðinin sabrýyla seke seke yuvarlanýyorum.

kalktýðým yerde bir mandalinacý
2 mandalina alýyorum gömleðimi verip
içlerini boþaltýp yapýþtýrýyorum kulaklarýma
deniz kabuklarýný ayrýmsadýðým anlar geliyor aklýma
uzaklardan bir ses bekliyorum.
mesafeler sesleri engellemiþ olmalý.
yaðmur þarýltýlarýndan baþka bir þey duyulmuyor.
üþütme buralarda diyorum mandalinacýya.
"þurda bahara ne kaldý diyor"
irkiliyorum.

sakallarým eski çalý süpürgeleri gibi
suya muhtaç, sudan uzak, tozlu, çabalarý nafile
tutamýyorlar yaðmur damlalarýný.
delik saçaklarýn altýnda yürüyorum
saçlarýma küflü sularýn umursamazlýðý
bir apartmanýn giriþinde bir iðde kokusu
bahar buraya uðramýþ olmalý.
katlar çýk çýk bitmiyor.
her dairede ayný yazý
“mevsimdir dönecektir"
derken dönüyorum aþaðý ve sokaða.
zaman git gide soðuyor...

ilerden bir okul daðýlýyor
çocuklarýn yüzlerinde bahar
umutlanýyorum.
biri çantasýný açýp bir kitap çýkarýyor.
boþ bir defter çýkarsaydýn diyorum.
"yazarak daha iyi öðreniliyor “diyor
bunu boþluðumun ortasýna yazýyorum.
kitaptan bir yaprak koparýyor
yaprak diyorum baharý hatýrlatýyor.
parmaklarýnýn ucuna basýp göðsümdeki küfleri siliyor
temiz bir sabahýn kokusu bu diyorum.
derken alýyorum elinden yapraðý
ve bakýyorum ki yemyeþil bir aðaç
yaðmura tutup küfünü siliyorum aðacýn.
katlayýp koyuyorum cebime.
ve soruyorum çocuða
baharý gördün mü?

bütün çocuklar kulak kesilip
sýra halini alýyorlar
derken koro halinde bir senfoni.

"cik cik cik de cik cik cik
cik cik cik de cik cik cik"

"sesimiz hayatýn dallarýna kondu
bahar yoldadýr" diyorlar.
bir þeyleri bilememenin çukurundan
onlarca elle çýkýyorum yüzeye.
çocuklar diyorum
kanatlarýnýzý iyi saklayýn çalmasýnlar.

çocuklar arttýrýyor umudumu
çocuklar varsa bahar yakýnlardadýr diyorum
sonra utan diyorum kendime
bunu çocuklar telkin etmiþti sana
bana bakamýyorum artýk
çocuklarýn bakmasý gibi.
gönlümü almalý gönlüme vermeli
kendi olmadan yaþar mý insan?

sanki gündüz görülebilirmiþ gibi bu kadar net
gözlerim sayabiliyor ateþ böceklerini tek tek.
yoksa "son bir -eve dön- uyarýsý mý bu?"
…diye çözmeye çalýþýrken
beynim tanýmlýyor uçan mavi bir poþeti
-bir bahar rüzgarý olmalý
böyle kurdeleler çizerek gitmezdi
eðer bir ayazýn uçurduðu olsaydý-

iki saat dinlenmiþ gibi dinç
hangi deli yakalayabilmiþse bir rüzgarý
yanýma almayý unuttuðum bilinç
yelesiz koþturuyor dört nala evhamýmý.

muallakta kalan bir bekleyiþten
muammasý bitmeyen bir arayýþtan
dizlerimi dövdüðüm övgüyle geçip
çýkmaz bir sokakta kilitleniyorum..

karþýmdaki duvarda kömürle yazýlmýþ
yaþamlardan þarkýlar.
önünde dans eden mavi bir poþet
acemi bir hokkabazýn ilk gösterisi gibi
dikkatini çekmeye çalýþýyor emekleyen gözlerimin...

sonra bütün kývrýmlar ve gýcýrtýlý sesler
bahar rüzgarý sandýðým o,
ayaz oluveriyor bir anda çevremde.
o benim etrafýmda dönüyor
ben yakalamak için onu kendi etrafýmda.
ýsýnmasý gereken bir ten
nasýl soðursa bir dakikada
öyle soðuyorum

bir girdabýn içine çekilirken
çocukken beni korkutan bir soru düþüyor aklýma.
"üþütünce neden en çok eller ve ayaklar üþür?"
"çünkü azrail ellerinden ve ayaklarýndan tutar insanýn
ruhu bedenden ayýrmanýn baþka yolu yoktur."

sonra gök mü yere iniyor
yoksa ben mi göðe çýkýyorum
yoksa o mavi poþet mi geçiriliyor kafama
mavileþiyor her þey
bütün griliðin sonunda.

kim demiþ balýklar ve kuþlar
ayný yerde yüzemez diye
ulaþýlmaz denen yere ulaþtým bak
yüzüyorlar iþte
benimle birlikte.

suyun ve göðün üzerinde
balýklarýn, kuþlarýn kanadýnda
bir göðe
bir denize atlarken
bir yere ulaþtýðýný sanmanýn sonsuz kulacý
uykusuzluðunu alýveriyor yorgunluðumun

kafamýn üzerinden atýlýnca poþet
baharý buluyorum karþýmda
bütün mevsimleri tek mevsimde birleþtiren
bir sohbetin kuþatmasý.

ve soruyorum ona
insanýn arayýþý ne zaman bitecek?
cennet diyorum
bütün arayýþlarýn bittiði yer mi?
istediðinde insana
güzel þarkýlar söyler mi?

þimdi diyelim ki bir aðaca verdim sýrtýmý orada
kollarýmdan yoluna devam ediyor bir sürüngen
sürüngen yoluna devam edecek belki ama
peki ya ben?
görürsem koca everestler
aþmak isteyecek miyim?
ya da etraftaki okyanuslarý
ötesinde ne var diye sormayacak mýyým?
belki de aþaðýsý diyeceðim
bir þeyler olmalý.
yani içimde titreþen bu merak
bütünümü kaybetmiþ parçalarýmýn daðýnýklýðý
hep birlikte toplanacak mý bir yerde?

bu bitmez monolog
kaçýncý sorusunda kalmýþsa artýk
parmaðýný zar zor kaldýran ruhuma
söz hakký vermeye bir son veriyorum.

dünya yine grileþiyor
o mavi,
o okyanuslarýn gökyüzüyle
utanmadan, çekinmeden sarýldýðý uzaklýk
yine uzaklaþýyor.

o aðacýn resmini çýkarýyorum cebimden
yazýldýðý yerden sildiðim küf gitmemiþ
resmi baþýmýn arkasýna sýkýþtýrýyorum.
altýmdaki taþlar deliniyor inceden
kaþlarýmýn üstünde bir aðacýn gölgesi uzuyor
buzun ve ateþin karmaþasýnda saçýmýn teri
temizliyor resmin üzerindeki küfleri
yaþamýmýn kimyasý can veriyor hayata...