Ruhumun hicran damlaları vardır
Sinemde kaim olan derin yara gamdır, sırlaşan nazardır
Aklım ve izanım bîkarardır, vicdan rahatsızdır, gönül hicrana ramdır
El açtığım, gönül gözüyle baktığım, yıllara sari sessiz çığlığım, umut içide yanmaktadır


Ne vakit hüzün içinde kalsam
Hiç etrafıma bakınmadan bir ömür hicran içinde ağlasam
Nedameti, şikâyeti, yeis ve kederi, yüreğimden hakkıyla uzaklaştırsam
O’nun rızasına adansam, ruhumu yücelere çıkartsam, gönül makamından hiç uyanmasam


Nefsim yine beni zorluyor
Asabiyet içinde hadsizce kal etmemi, davranmamı diliyor
Vicdanım sezsizleşiyor, aklım hakikati aralıyor, iradem edepte karar kılıyor
Kalbim ey ruhumun sahibi, ne olur bir an bile beni bana bırakma diye yakarıyor


Nice şair ve yazarlar gördüm
Edep ve tevazuu içinde bulunmalarını hayli özledim
Nefsi öne çıkartmak, hiçliğe ürkek bir nazarla bakanları izledim
Ben dedirten, dikkat çekmek için çabaya giren, sefil kimliklere uzaktan baktım


En azam sanatkâr aşikâr değil mi?
Kalbe düşen ilham ve esin O’nun nimeti ihsanı değil mi?
Ruhun, kalbin, aklın, vicdanın, iradenin bizzat maliki dururken
Övgü ve minnet O’nun hakkıyken, sonsuz hamt O’na yapılması gerekirken, niye anlaşılmadı


Sabır nasıl bir değerli hazine
Bahtın her lahzasında yudumlanan hak ve nasip, onunla güzide
Gönül ancak hakikate mebni ummandır, ruh sahibine adanmış hicrandır biline
Kalbin aklı ve ruhun vicdanı hiçlikte kul olmayı diler, gerisi avuntu içinde ki bahane



Mustafa CİLASUN