Neyzen...
Kendinden geçmişti
Meftun olduğu hicran ile meşk halindeydi
Nefesin, kalbin, aşkın, sevdanın iştiyakı aşikârdı
Tenden arınmış bir ruh misali gönüllere feyzi hüzün zerk ediyordu
Sükûnetin her halinde ötelerin vecdine davet ediyor, bir bir ruhları irşat eğliyordu
Göçüp gidenlerin yâdından, sinelere nakşeden figanından, henüz okunmamış kitaplarını bizlere gösteriyordu
Her bastığı perdede, nefesin vaktine muhtaç olduğu her sahnede kimi sualleri gönüllerimize sessizce bırakıyordu
Gözler nemlenir, hal garipleşir, Nefs hizaya gelirken, hala zindeliğini koruyan zafiyetler ne kadar hayâsızdı
Ölüm en güzel nasihatken, edep ve haysiyet İbrahim'i, İsmail'i yüreklerin Hanifliğinde ki firkatti, aşkı şecaatti...

Mustafa CİLASUN