Gülümseyerek başlamıştınız güne dün
Açılan kapılardan sevinerek girmiştiniz
Bugün yoksunuz, tüm kapılar kapalı
Yer-gök karanlık, yolunuz yangın yeri...

Işığınız kısıldı, karanlık ölümün koluna girdi
Elleriniz değil, bedeniniz kömürdü
Yıldızlarınız bir parladı, bir söndü
Siz uzaktan görmediniz, ay ve güneş çok ağladı
Derinlerde, en derinlerde binlerce yürek parçalandı...

Ülkemin göğünü kara bulutlar sardı
Alevler is kokuyordu, nefesler ödünçtü
Zindana düşmüştünüz, soğuktu
Yürekte kömür yarası
Yoktu tesellinin çaresi...

Tutuştu kara kömür
Sizi de yaktı, bizi de
Ter dökmeye başladı aklımız
Rüzgarı susturduk, güneşi küstürdük
Aydınlığı söküp yerine karanlığı koyduk
Madenci kardeşin son tümcesini de kömürle yazdık
Ölüm yolunda çok kuyular kazdık
Biz hiç uslanmadık, akıl toplamadık...

Soma yerinden oynadı
Sedyeler, ambulanslar sıra sıra
Kapı önlerinden cansız beden topladı
Çığlık çığlığa insan sesi, su sesi, siren sesi
Toprağı inletti, dağları yere serdi ölüm sesi...

Dilimiz acıdan gayrı bir şey konuşamaz oldu
Zamanı değildi elbet gözlere perde çekmenin
Ardınızda bunca öksüz bırakmanın...

Ah can kardeşlerim, sizleri biz öldürdük!
Ne beceriksizdik ki, yaşama şansınızı elinizden aldık
Yaralarınızı sarmak, yangınlarınızı söndürmek yerine
Yüreğinize kömür basıp, yarınlarınızı kül ettik...
Biz ne vicdansız, biz ne acımasızdık ki,
Canınızı canımız saymadık
Ve bugün sizi ebediyete uğurladık
Zamanı toprağa gömdük!..

Rukiye Çelik
Ankara / 22 Mayıs 2014