Rukiye Çelik
'Eyvallahım olmaz kimseye' diyormuşsun! Duyuyorum çok da dik başlıymışsın, yarınların yok aklında, hayatla inatlaşıyormuşsun! 'Kader/alın yazısı' nedir bunlar diye dalga geçiyormuşsun, hatta dümdüz olmalıymış yürüdüğün bütün yollar. Gençlik, zenginlik, varlık, sağlık aynı tempoda sürüp gitmeliymiş, kimseye muhtaç olmak diye bir şey olmazmış!..

Dün ve bugündür sadece seni saran, öyle sanıyordun değil mi? Yarınların, yarının dünyasında bekler seni, öyle biliyordun değil mi? Yanlış düşünmüşsün, dinle bak, gerçekleri anlatacağım sana:

Yaş alırsın yollar uzar, zaman daralır
Omzundaki yük her gün biraz daha ağırlaşır
Sendelersin ama hala diktir başın, genç sayılırsın
Sırtındaki koca dağlar arkandan itekler
Devrilmemek için direnirsin
Ve hala gücüne güvenirsin
Çünkü düşmeyi yakıştırmazsın kendine...

Gözlerin iyi görür, kulakların iyi duyar
İşlerin kör-topal da olsa yürür gider
Yine eyvallahın olmaz kimseye!
Nereye kadar sürer bu dik duruşlar
Bak yolun yarısı bitmek üzere
Şimdi geriye sayıyor yıllar
Güneş doğmaya üşeniyor
Batışı hız kazanmış, dağın arkasına iniyor
Saçlarında aklar çoğaldıkça çoğalıyor
Duymanda azalma, görmende bozulma başlıyor
Ellerin titriyor yavaştan yavaştan
Suyunu içiyorsun taş bardaktan

Hangi dağ omuz verecek şimdi sana
Ne kadar da çabuk geçti hayat anlasana
Çocukluk, gençlik derken büyüdün
Yol aldın, işe girdin, yürüdün gittin
Torun-torbayla ömrünü tükettin...

Titreyen mum alevi gibi pır pır ediyor şimdi kalbin
Aklın karışık yavaş ilerliyor adımların
Üzülme dünyanın düzeni bu, çırpınışlar boşuna
Yalnız sana programlanmadı bu hayat
Zaman oyununu böyle tamamlıyor
Biçtiği ömrü, kıyısından köşesinden kırpa kırpa
Senden geri alıyor...

Ve sonra;
Beyaz giysiler içinde sana son rolünü veriyor
'Hadi sahne senin göster hünerini' diyor
Ve o sahnede açılan perde, oyunun son perdesi oluyor
Ve o sahnede özlemler, sevmeler yarım kalıyor
Perde bir daha açılmamak üzere kapanıyor
Ve koca bir ömrün hikayesi bu satırlarla son buluyor...
Ne 'Anneler Günü', ne 'Babalar Günü'!..