Önceki hafta sonu kýzýmýn arkadaþýnýn doðum günü vardý. Ama her doðum gününe gittiðimiz halde buna gidemedik. Çünkü kýzým gitmek istemedi. Gerekçesi ise okulda birbirlerinin istediði oyunu oynamamýþlardý. Pazartesi günü ise;
Kýzým ; Doðum gününe gelmedim ben hafta sonu denize girip açýlýþ yaptým.
Doðum günü olan arkadaþý; Keþke beni de alsaydýn…
Kalýplara sokulmadan yaþananlar yadsýnmýyor, ayýplanmýyor. Yaþ kemale ermeden!, yaptýklarýmýz ve söylediklerimiz genel anlamda, fikirlerimiz üzerinde daha çok egemen olduðumuz bir gerçek. Her ne kadar söz sahibi olamamanýn ötesine geçemese de kendi içsel dünyasýnýn yansýmasýný, bir ayna kadar gerçek sunabiliyor insan. Zaman ilerledikçe ise þekillenme baþlýyor, acýmasýzca deliyor, parçalýyor, yeniden dikiyor. Ýþte tam da bu yüzden “HAYIR” diyemeyen ve bu yüzden hayatlarýný bir baþkasýnýn hayatlarý olarak yaþayan o kadar çok insan var ki. Özellikle týrnak içine aldým sihirli kelimeyi, her þey hayýr diyebilmekte geçiyor aslýnda. O küçücük kelimenin boyunu ne kadar aþtýðýný fark edebilsek keþke.
Bu durumun bir de zorunlu boyutu var. Bunlardan biri aile iliþkileri. Ýçinde bulunduðunuz ortam, bazen aileye yeni katýlan üyelerle, bazen de hayatýn kimine göre þanssýzlýklarý ile birlikte katlanýlmaz olabilir. Hatta tanýdýðýnýzý zannettiðiniz, kan baðý olan akrabalarýnýzý bile zaman zaman bir yabancý olarak karþýnýzda bulabiliyorsunuz. Bunlar, zaman adlý hainin, en katý halinin göstergeleridir. Olayýn bir baþka boyutu da var ki o ayrý bir yazý konusu. O da o insanýn þekillenmeye ne kadar uyumlu olmasý, direnmeden teslim olmasý ve onu zorlayan þartlardýr. Zorunlu boyutun diðeri de iþyeri. Ayný yerde fikir, zevk, dünya görüþü, ahlak açýsýndan farklý ve ne yazýk ki, çoðu zaman bu farklýlýða saygýsý olmayan insanlarýn, ortalama sekiz saat bir arada tutulmasý, bol gerilimli film sahnelerini andýrabilir. Bir de arkadaþ toplantýlarý vardýr ki içlerinden bir tanesi olur ki senelerdir görmemiþsinizdir. Senelik toplantýnýzda karþýlaþýrsýnýz ve ilk söylediði þey saçýnda ne kadar kýrýk var olur.! Ama siz “yahu bir kere de adam gibi bir þey söyle” diyemezsiniz. Eve dönerken, içinizden geçirirsiniz “keþke böyle söyleseydim” diye her seferinde.
Her insanýn birbirini sevmesi mümkün deðildir elbette. Hatta öyle ki bir zamanlar ayný kaþýktan yemeye bile çekinmemiþ insanlar zamanla birbirlerinden uzaklaþabilir. Ama bunu karþý tarafýn, bilmek en doðal hakkýdýr. Zamanýn acýmasýzlýðýna yenilmemeniz dileðiyle.