Yusufçuklar mezarlýklarýn bekçisi olmuþ gönüllü.
Mezarlarýn önünden geçerken neler düþünürüz?Çoðumuz içinden kaçamak bir sevinç geçirir.Onun yattýðý yerde olmamanýn, nefes almanýn verdiði haklý gururu duyar.O sessizliðin kendi içinde ne çok þey anlatmak istediðini, o kemik yýðýnlarýnýn da bir zamanlar güzel ya da çirkin olduðunu, hýrslarý, kinleri, öfkeleri ile bambaþka insanlar olduðunu düþünmeden geçeniz var mýdýr oralardan.Ya da hafif hafif mýrýldanýr, onlarýn cennete daha çabuk geçmesine yardým edeceðini umduðumuz dualar dökülür dudaklarýnýzdan.
Hüseyin Topal, Ayþe Görmez, Ahmet Yaramaz, Ali Yen, Mutlu Dönmez, Yaþar Ölmez ve daha niceleri ölürken ne acýlar çekmiþ, kimleri üzmüþ, kimleri sevindirmiþlerdir.Ama hiç birimiz onlarýn yerinde kendimizi görmeyi hayal bile etmeyiz.Biz ölümsüz varlýklarmýþýz gibi.Kainatta öleceðini bilerek bu kadar yaþama azmi gösteren tek varlýk insan olsa gerek.Ölümle yaþamý bu kadar senkronize yaþayan bir canlý düþünsenize en çok sevdiðinizi kaybediyorsunuz ama yaþamaya gülmeye devam ediyorsunuz.Bu biraz da acýmasýzlýk deðil mi?Kim kýzabilir ki ? Ölümün ardýndan kýz kulesi manzarasýný ya da Kapadokya da güneþin batýþýný seyretmek biraz da ona meydan okumak deðil midir ?Ölümü bir insan olarak düþündüm ilk defa, Jose Saramago’nun Ölüm Bir Varmýþ Bir Yokmuþ kitabýný okuduðumda.Ýnsanlar vardýr tanýþýrsýnýz bir vesileyle parkta, sokakta, bir iþiniz vardýr görürler temizlikçiniz ya da çocuk bakýcýnýz ne kadar farklý hikayeleri vardýr hepsinin.Ýnanamazsýnýz tanýþtýkça anlattýklarýna.Ölüm de böyleymiþ .Sevgi dolu ama sevgiyi bilmediðini düþünüyoruz.
Hava yaðmurlu þansýna bugün toprak yumuþacýk olur mis gibi kokar.Çabuk kabuk baðlar toprak çim verir.     Biz yaþlý yusufçuklarý böyle genç yolculara veriyorlar.Bizler ilk gömüldüklerinde onlarýn baþýnda duruyoruz ta ki öldüklerini unutup kalkmaya çalýþmalarýna kadar.Bugün gelecek arkadaþ on iki yaþýnda bir kýz çocuðu.Okul dönüþü hýz denemesi yapan on sekiz yaþýnda bir çocuk tarafýndan ezilmiþ.Kalbi araba çarptýktan sonra ancak on dakika dayanabilmiþ.
Çocuklar daha geç fark ederler dünya deðiþtirdiklerini.Çoðu zaman oynamaya kalkarlar.Onlara o kadar zordur ki öldüklerini anlatmak.     Belki de bu yüzden tecrübeli yusufçuklarý çocuklarýn baþýna dikerler.Çocuklarý televizyonlarda þiddetten uzak tutarlar, ölümden bahsedilmez hiç yanlarýnda, gelin görün ki bebek denecek yaþta ölmüþ birine ölümü anlatýn.
Hiç hoþ bir iþimiz olduðunu düþünmüyorsunuzdur eminim.Ama biz alýþkýnýz ölülerle konuþmaya, onlarý öldüklerine inandýrmaya.Yazýk ki çoðu zaman hýþýrdayan bir kavak aðacýnýn serinliðine, köpüklü deniz dalgasýna, tazecik ekmek kokusuna, neþeyle gülen bir bebeðin sesine, sevdiðin biriyle yaptýðýn seksin tadýna veda etmek hiç de kolay olmuyor.Çoðu yaþamanýn tadýný öldükten sonra anlýyor yazýk ki.Sevdiklerini üzerek, bir bardak suyu kana kana içmeden, yaðmurda ýslanmaktan korkarak, karda üþümekten çekinerek, doya doya aðlamanýn ayýp olduðunu düþünerek.Arkalarýnda býraktýklarý þeylerin onlar için olduðunu hayal ettiklerinden gittikleri her yere götürebileceklerini zannederek.
Sizi de bekliyoruz ama lütfen kendinizi asla ölümsüz zannetmeyin.Zengini, fakiri, güzeli, çirkini herkes burayý ebedi istirahat yeri olarak bilsin.
Ha þunu soruyorsanýz siz yusufçuklar nasýl yaþýyorsunuz diye.Anlatýrken bile yorulursunuz.Biz yaklaþýk üç yýl doðmayý bekler.Bir haftada da çiftleþir ölürüz.Bu görev de bize ölüme bu kadar yakýn olup da hayatý yaþamayý becerdiðimiz için verildi zaten.
Bir kez þans size gülmüþ.Çok uzaklardan yol katederek geldiniz.Niye bu kadar hoyratça davranacaksýnýz ki hayata.Haksýz mýyým?