Saatin var gücüyle ilerleyiþi, zamanýn ýsrarla gidiþi, yeni bir günü bitirip, bana yeni bir günü sunuþu nefes almama en büyük engeldi aslýnda. Uzun zamandýr,duraðandan da öte bir hayat yaþýyordum. Evin genç oðullarýndan biri olarak içten içe hayata karþý öfkeli ama dýþtan beni görenlere karþý naif ve sakin biriydim. Kendimi olabildiðince dünya'nýn o korkunç hallerine maruz kalmaktan soyutlamýþtým, uzun zamandýr dýþarýya çýkmýyor ve kendimi bu çatýnýn altýnda daha huzurlu ve daha güvende hissediyordum. Bir sabah, kalýn ve ses geçirmez camlý penceremi açtýðýmda, duyduðum sesler ürkütmüþtü beni; bir kadýn ve bir erkeðin vahþice tartýþmalarý, karþý evdeki bir zamanlar hasta ve yaþlý kadýn için gelmiþ olduðu her halinden belli olan ve acýmasýzca sirenini çalan o ambulans, çocuklarýn her zamanki bitmek bilmeyen kavgasý, her sabah býkýp usanmadan hemen hemen ayný saatte balkonunu silen ve sonrasýnda kahvesini yine kendi baþýna içen genç ve yalnýz dul kadýn! Dýþarýda herþey ayný, herþey olabildiðince sesli ve korkunç. Yirmibeþ yaþýndayým ve iki senedir net üzerinden dýþarýya çok fazla çýkmama dahi gerek kalmadan iþimi yapýyorum, bazý firmalarýn sitelerini tasarlýyorum. Bu iþ, benim için yeterli parayý sunuyor bana, lakin dýþarýda yaþayan insanlar için fazlaca yetersiz bir rakam. Ben en aza indirgiyorum hayatý, ve olabildiðince az istekler de bulunuyorum Tanrýdan. Ýnançlý bir insaným, ve bu dünyanýn gelip geçici tarafýnýn fazlaca farkýndayým, okuduðum önemli kitaplar ve bazý filozoflarla benzer düþünce sisteminin içerisinde bulunuyor olmak beni mutlu ediyordu. Bu yüzdendir ki acýdan kaçýnýyor ve kimseyide acýtmadan kendimce yaþýyorum...

Uyandýðýmda annemin yine alt katta bayan arkadaþlarýyla toplanmýþ olduklarýna þahit oldum .Hiç bitmeyen bu tuhaf döngünün içerisinde bir araya gelip yanlarýnda olmayan bir diðer komþularýný çekiþtirmelerini mantýðým almýyordu bir türlü. Çoðu komþum için sakin ve zararsýz hatta olabildiðincede hoþ bir çocuktum, bu yüzden bana takýlmaktan ve laf atmaktan bir çoðu hoþlanýrdý. Anlayamadýðým birþeyler vardý yinede, insanlar hayatýn o hezeyan yüklü hallerini omuzlamaktan gerçekten hoþlanýyor olmalýlardý ki, kendi ruhlarýnýn verdiði sýkýntý ve aðýrlýk yetmiyormuþ gibi birde bunu evlenip çoðalarak bine katlýyorlardý. Ýnsanýn kendine karþý sorumluluklarý günden güne büyürken böylesine, nasýl olurda baþka baþka sorumluluklarý edinebilir kendisine.
Bugün hava oldukça gri, ve tam istediðim havamdayým þimdi, bir müzik þirketi için tasarladýðým siteyi yapmýþ, bankamatikten paramý almak için yola koyulmuþtum yine. Þehir merkezine iniyorum, insanlarýn keyifle týklým týklým doldurduklarý alýþveriþ merkezine sadece kapýdan bakýyorum, çünkü içeriye girersem eminim boðulup ölebilirim. Teneffüs etmek istediðim tek þey tertemiz hava, içi insan nefesiyle dolu bu avm deðil. Önümden boylu boyunca dünya hallerine kolay uyum saðlamýþ olduklarý her hallerinden belli olan bir takým çiftler geçiyor þimdi. Hepside görünürde hallerinden çok mutlulular gibi. Oysaki binbir çeþit maskeyle dolanýyorlar ortalýkta þimdi. Kendimi insanlarýn arasýnda kaybolmuþ hissediyordum o dakikalarda, kalabalýk cadde üzerinde sadece yürür iken, bana çarpýp geçenler mi dersiniz, gülümseyen kýzlarmý dersiniz, kas güçlerini göstermek istercesine omzuma çarpýp gidenlermi dersiniz, her türden insan manzarasýný görmek mümkündür bu caddede. Toplum göze renk gibi görünen, sizi siz olmaktan çýkartan tek þeydir oysaki.

Aklýma Schopenhauer'ýn bir sözü geliyor o dakikalarda; " Toplum ateþtir." diyor
Ve bir diðer filozof Niezsche þöyle diyor! " Toplum hastalýktýr."
Ve bir diðeri, Satre þöyle diyor; " Toplum yaradýr."
Ve loke devam ediyor sözlerine; " Toplum sýradanlýktýr."
Platon ise nokta atýþýný yapýyor sarsýcý sözleriyle; " Toplumdan uzaklaþtýkça kendine yakýnlaþýrsýn."
Benim tam olarak yaptýðým þeyde buydu, kendimi onlardan sýyýrmak...
Tenha bir köþede unutulmuþ bir kafem var, her çýkýþýmda mutlaka uðrarým buraya, sahibi yaþlý bir adam.
Uzun uzun sohbetler ederiz onunla, kendim olarak konuþtuðum ve karþýmda samimi bulduðum tek insanda odur nitekim. Kafenin kapýsý önünde bir süre onun etrafta dolanan halini izliyorum, kafe yine boþ gibi görünüyor, görünürde sadece üç kiþi var ve herbiri yalnýz baþýna ayrý masalarda oturuyor þimdi.Ýþte benim yalnýzlar rýhtýmým diyorum içimden. Uzun uzun o üç kiþiye odaklanýyorum, biri orta yaþlý önündeki dergileri kurcalamakta ve kahvesini yudumlamakta. Diðeri ise benim gibi genç biri, elindeki telefonuyla oynamakta, önünde içtiði hiç birþeyde yok üstelik, buda zamanýnýn bol olduðunu ve oyalanmak için bu kafeye girdiðini gösteriyor. Ve son olarak buraya sýkca gelen laptop'lu gizemli kadýný görüyorum. Her zamanki gibi kahvesini ardý ardýna yudumlamakta,sigarasýný ardý ardýna yakmakta, ilham adýna olacak'ki masaya býraktýðý küçük kuklasýyla yine yazmaya koyuluyor. O bir yazar demiþti bir zamanlar bay Herman, ve içeri giriyorum. Her zamanki sokaða bakan yerime oturuyorum. Bay Herman beni gördüðüne seviniyor ve nerelerdesin sen Claude diyor. Ona yardýma ihtiyacýnýn olup olmadýðýný soruyorum, hayýr evlat otur sen, ben hemen geliyorum diyor.
Bu kafe çoðuna kasvetli gelebilir, ortamda az bir ýþýk var, duvarlar ahþap kaplamalý,görünürde bir çok portre var, bay Herman'ýn da etkilendiði bir çok filozofun ve yazarlarýn resimleri asýlýdýr duvarlarda. Charles Fourier,Georges Perec, Nietzsche, Dostoyevski, Hegel,Samuel Beckett ve bir çoðunu görmek mümkündür. Hayatý boyunca sadece bir kez sevmiþ ve evlendiði günün ertesi günü hayat arkadaþýný kaybetmiþ bir insandý bay Herman, hiç ayrýntýlý bir þekilde sorular sormamýþtým ona bu konuda. Acýsýnýn derinliðini anlýyordum, uzaktan bakanlarýn onda gördükleri tek þey aksi ve kibirli bir adam olmasýydý. Oysaki kalbini bana açmýþ bu insanýn öyle olmadýðýna çoðu kez þahitlik etmiþtim. Koca bir kayýp yaþamýþtý, zor dönemler atlatmýþ ve tüm birkimini bu iþletmeye yatýrmýþtý. Tenha ve köhne bir yer olduðundan çok fazla dolmuyordu bu kafe, ancak haftasonlarý anlaþma yaptýðý bir çok tur firmalarýnýn müþteri getirmesiyle doluyordu. Kazancýný bu þekilde saðlýyor ve geçimini böyle ediniyordu ve buda ona yetiyordu. Bunu yapýyor olmasý ve ayakta durmasý takdir edilesi bir þeydi gözümde. Bir kaç dakika sonra yazar kadýnýn kahvesini yeniliyor ve masama geliyor. ''Bugün neler yaptýn evlat diyor'' ona hiç birþey diyorum, herzaman ki gibi site tasarladým, ve bundan para kazandým diyorum. Buda demek oluyor ki, tek bir insana dahi zararýn olmadý bugün ! Evet diyorum, bu güzel bir þey evlat bu güzel bir þey diyor ve sigarasýný yakýyor. Þu gelip geçen insanlara bir bak ,oldukça kalabalýk görünüyorlar öyle deðilmi diyor, evet diyorum ona, bu gözünü korkutmasýn, yalnýzlýðýndan utanma sakýn, bu senin suçun deðil, bu toplumun iyi insanlarý içinde barýndýrmak istememesinden ve dýþlamasýndan kaynaklanýyor. Hepsi emperlalizmin aðýna takýlmýþ oysaki, bu gördüðün çoðunluk, kendini tanýmamýþ, tanýyamamýþ zavallý kimselerden oluþuyor. Bugün bir kez olsun dahi, yaþamý oturup sorgulasalardý eminim hepsi intihara kalkýþýrdý, çünkü buna odaklanamayacak kadar körler. Çoðu ruhen bu yüzden zayýf, bir baþkasýnýn dünyasýna girme nedenleride, bu zayýflýklarýnýn altýnda ezilmek istememelerinden kaynaklanýyor. Etraf okumadan anladýðýný sananlarla dolu, bakmadan gördüðünü iddia edenlerle, böylesine koþuþturmacalý bir dünyada kabuðuna çekilmiþ olmaný çok iyi anlýyorum evlat. Sen onlarýn gözünde ezilmesi ve öldürülmesi gereken bir böcek olabilirsin, kendini korumak istemen, ve niteliðini ayakta tutma adýna onlara bulaþmama isteðini çok iyi anlýyorum, yýllardýr bende böyle yaþadým.
Gördüðün gibi, hayat bu þekildede gelip geçiyor, saatler durmaksýzýn yine ilerliyor, güneþ yine doðuyor,gece yine oluyor. Aldýðým nefesin tek sorumlusu yine kendim olabiliyorum. Ýnanýyorum, dualar ediyorum,
Tanrýnýn merhametine sýðýnýyor ve onun sonsuzluðunda yaþamak istediðim bahçesinde kendime yer edinme adýna günahlardan daha fazla kaçýnýyorum. Bulaþmýyorum, dertlenmiyorum ve hatta anlatabilecek hiç bir hikayede edinmemiþ oluyorum kendime böylelikle. Kafam dert bakýmýndan olabildiðince boþ. Buda beni
mutlu kýlan tek þey. Bu konuþmalarý ruhuma ses oluyordu adeta, bay Herman kaybettiðim babam, gerçekte hiç olmayan dostum oluyordu böylelikle. Ruhuma enjekte ettiði gerçekci ve naif düþünceleri bana ayakta kalabilmem için daha fazla güç veriyordu. Ýnsanlarýn sahtekarlýklarý, aþklardaki yapaylýklar, kiþiliklerin yozlaþmýþ halleriyle dolu bir dünya. Böyle bir dünyanýn varlýðý acýyý eksede kalbime, tüm bunlarýn dýþýnda bir yerlerde yaþadýðýmý bilmek ve yolumu bu doðrultuda çizmek beni mutlu eden tek þey oluyordu böylelikle...

Yazan-Edibe Toðaç...
-Minimalist Ýzler-
http://sayfamdakalancumleler.blogspot.com.tr/