Hayat mý Zor Ben Mi Yanlýþtayým?
     Yaþamak, hep güzel gelir insana…
     Ýnsan, yaþamý boyunca hep güzeli anýmsar… Düþünmek istemez kötüyü, çirkini asla…
     Anýlarýnda hep güzellikler yer alýr… Belki de bu nedenle geçmiþ, hep güzel olarak yâd edilir…     Yaþamak zordur oysa… Kalleþtir, kahpedir, haindir…
     Ýnsaný hep sýrtýndan vurur, arkasýndan hançerler…
     Ben, gülemedim asla hayatým boyunca… Bir þeyi, ne kadar çok istedimse olmadý… Vermedi hayat onu bana… En çok istediðim þeyler, ne kadar yaklaþtýysam dahi, uçup gitti ellerimden… Hayat, hep çok gördü onlarý bana…     
Belki de bu nedenle hep düþman kaldým hayata, yaþama… Sevgiye hep hasret kaldým. Uzak kaldým. Tutamadým elinden… Aradýmsa da bulamadým onu bir türlü…
     “Ýnsan, çið süt emmiþ” derdi hep annem “Bu nedenle güvenme kimseye.” Rahmetli babam “Etrafýnda gördüðün, insan gibi görünen herkesi, insan sanma. Her okumuþ insaný da aydýn bilme… okumuþlar arasýnda da ne cahiller vardýr. O nedenle güvenme kimseye. Adýmlarýný bilerek at. Kendine güven…” derdi…
     O nedenle hiç güvenemedim kimseye… Zaten kime güvendimse de sattý beni sonunda… En dost bildiðim, en samimi dediðim, en inandýðým, en sevdiðim, en güvendiðim insanlar, hep sattý beni…. Gün oldu karþýma çýktý, gün oldu beni arkamdan vurdu… Gün oldu tekmeledi beni… Hep yüzüme güldü, hep arkamdan kuyumu kazdý…
     Kime uzattýysam, hiç tutmadý elimi… Kime yardým ettiysem, sonunda nankör çýktý..
     Kime verdiysem sevgimi, ayaklar altýna aldý, ezdi beni… Yüzünde sahte bir gülümseme ve bir maskeyle aldattý …
     Kimi sevdiysem, kimi kucaklayýp, kime sýðýndýysam paraladý beni… Taþladý, horladý, dýþladý… Paramparça etti… Hep kendini düþündü… Çýkarlarý hep ön planda oldu…
     Sadece kendisi oldu… Kimseye saygý duymadý, kimseyi sevmedi… Çünkü sevgi, saygý yoktu onun için…
     Oysa hayatýn temeli idi sevgi…
     Sevgisiz ne olabilirdi bu hayatta? Saygýsýz nasýl yaþanabilirdi?
     Yediðimiz ekmekte, içtiðimiz su da dahi sevgi olmalýydý. Sevgisiz yaþam olmazdý çünkü…
     Gülerek baktýkça hayata, hayat bana hep ters geldi…
     Umutla sarýldýkça ona, o bana sýrtýný döndü…
     Hayallerim, umutlarým, tutkularým çaresiz kaldý, söndü…
     Çýrpýnýp durdum hayat karþýsýnda amaçsýzca…
     Hayat, çýrpýndýkça vurdu bana…
     Vurdukça ezdi, eledi…
Þimdi çaresizim…
Hayat, acýmasýz davrandý bana, beni hep böldü…
Ýçimdeki aydýnlýk, içimdeki ýþýk, söndü…
Ýçimdeki bütün sevgi, bütün umut, bütün her þey öldü…
Artýk bambaþka bir anlayýþtayým…
Hayat mý zor, ben mi yanlýþtayým?