- Merhaba.
-Merhaba.
-Nasýlsýn?
- iyidir.
- !
-- ?
- Kim?
-Efendim?
-Kim?
- Ne?
- Kim iyi?
- Ben.
- Sen mi?
- Evet, ben.
- Ama, "O" dedin.
– “O” mu dedim?
-Evet , ben, O'nu sormadým ki. Seni sordum.
- Ben, "O" demedim.
- Dedin.
- Öyle bir þey demedim.
- Ama "Ýyidir" dedin.
- Evet. “Ýyidir” dedim. Yani "Ben," demek istedim.
- Öyle mi?
- Evet.
- O zaman "Ýyiyim" demen gerekiyordu.
- Yine anlayamadým?
- Bak þimdi: Ben, sana “Nasýlsýn?” diye sordum.
- Evet.
-Sen bana “Ýyidir” dedin.
-Evet, ne var bunda?
- Yanlýþ cevap verdin.
- Nasýl yani?
- Yani, nasýlsýn sorusunun cevabý "Ýyidir" deðil, "Ýyiyim" olacaktý.
- Ne fark eder ki?
- Çok þey fark eder. "Ýyidir" deyince "O iyidir" anlamý çýkýyor. 3. Teklik þahýs oluyor.
Oysa ben 1. Teklik þâhýsa sordum. Yani sana. Doðru cevap “ben” þeklinde olmalýydý.
O nedenle “Ýyiyim” demelisin. "Ýyiyim" deyince "Ben, iyiyim" anlamý çýkýyor. Burada da
1. Teklik þahýs cevap veriyor. Yani sen. Zaten, ben de seni sordum. O’nu sormadým.

- Öyle mi?
- Evet. Aynen öyle.
-Özür dilerim. Herkes öyle konuþuyor.
- Herkes hata yapýyorsa bizim hata yapmamýz gerekmez.
Lütfen, Türkçeyi güzel ve doðru kullanalým.