Bir, Şubat tatili. İstanbul’dayım. Ramazan ayı içindeyiz. Şehri, bir hayli gezdikten sonra Ali Sami Yen Stadı’na gidip Galatasaray-Kayserispor maçını seyredeceğiz.
     Kıbrıs’tan Güvercinlik’ten köylüm olan Mehmet Bingöl ile beraberiz. Benden birkaç yaş küçük olan Mehmet ile nerdeyse çocukluğumuz da beraber geçti.
     O, üniversiteyi bitirdikten sonra İstanbul’da yaşamayı tercih etti. Burada bir iş bulup buraya yerleşti. Bir şirkette bilgisayar programcısı olarak çalışıyor. İşinden de gayet memnun biri. İstanbul’da onun yanında misafir olarak kalıyorum. Geldiğimden beri çok iyi ilgileniyor benimle.
     Hafta sonu tatili. İstanbul’dasın. Üstelik Galatasaray’ın maçı var. Gitmemek olur mu? Ben de Mehmet de koyu birer Galatasaray taraftarıyız. Hem de maç hastasıyız. Ölürüz de bu maçı kaçırmayız.
     Maça gitmek için evden çıktık. Stada gideceğiz. Otobüs durağına doğru hareket ettik. Ama ondan önce Mehmet, bir markete girdi. Buradan eli torbayla çıktı. Torbanın ne olduğunu sordum. Cevapladı gülerek:
-     İkimiz de oruçluyuz. Maç, akşam yedide başlayacak. İftar vakti, maç saatine denk geliyor. İftarımızı saha da açarız. O nedenle iftarlık bir şeyler aldım, dedi.
Aldıkları, birer sandviç. Birer kutu cola, ve bir iki simit, poğaça cinsinden yiyecek çeşitleriydi. Ben, her ihtimale karşı, saha kenarındaki seyyar satıcılardan köfte de almıştım. Öyle ufak tefek şeylerle doyacak biri değildim.
Sahaya erken girmemize rağmen, etraf mahşer günü gibiydi. Saha içi seyircilerle daha şimdiden dolmuştu. Tüm seyirciler, tezahürat ederek takımlarını destekliyordu. Ama bırakın saha içini dışarısı da öyleydi. Ana baba günüydü. Binlerce insan stada girmek için kuyrukta sıra bekliyorlardı. Sahanın etrafı köfteciler, kebapçılar, şapka satanlar, bayrak satanlar, kaşkol satanlar, forma satanlar, binlerce görevli polis, kapıcı, biletçi, görevli ile doluydu…
Seyirciler adeta kilometrelerce kuyruk oluşturmuş, ite kaka içeri girmeye çalışıyordu. Sıkı bir kontrol var. Her yerde polis. Maça gelen herkesi tek tek arıyor. Şüpheli kişileri ayırıyor ve sorguluyor. İnsanların üzerinde bozuk paraları, kesici aletleri, taş, sopa gibi silah olarak kullanılabilecek ne varsa toplayıp alıyordu.
Bu kadar sıkı kontrolden sonra nihayet sahadaydık. Hava çok soğuk. Daha önceden kar yağdığı için tribünlerdeki koltuklar karla dolu. Temizleyip oturmak gerekiyor. Ama genelde herkes ayakta.
Biraz sonra yavaş yavaş seyirciler epeyce dolduruyor sahayı. Kim dinler havanın soğuk olmasını? Tezahüratlar alabildiğince devam ediyor. Adeta bir gösteri biçimini alıyor. Bağırmalar, ayyuka çıkıyor. Saha “Cim Bom Bom!” diye inliyor. Saha içi, sarı kırmızı renklerle donatılmış. Adeta gelinlik kız gibi süslenmiş.
Ezan okunduğunda saha, bir an için ölüm sessizliğine büründü. Kimseden çıt çıkmıyordu. İnsanlar, koltuklarına oturup oruçlarını açtılar. Herkes yemeğini yiyor ve Yaradan’a verdiği nimetlerden dolayı şükrediyordu. Biz de bu arada, paketlerimizi açıp orucumuzu bozduk. Saha içerisinde de satıcılar var. Bir tanesi çay satıyor. Sımsıcak. O soğukta o kadar güzel gidiyor ki almadan yapamıyoruz. Bir karton bardakta satılan çay, o kadar iyi geliyor ki içimiz ısınıyor. Ruhumuza can veriyor.
Karnımız doydu ya! Kim tutar artık bizi? Tezahüratlara biz de başladık. Tüm seyircilerle birlikte yırtınırcasına bağırıp çağırıyor, yerimizde zıplayıp duruyorduk: “Re Re Re! Ra Ra Ra! Galatasaray Galatasaray Cim Bom Bom!”
Derken takımlar, sahaya çıkıyor. İşte Galatasaray! Bütün azametiyle, bütün haşmetiyle, büyüklüğü ile karşımızda. Futbolcular, bir dizi olmuş, koşarak giriyor sahaya. Tüm seyircilere selam veriyorlar. Seyirciler, dünyayı ayağa kaldırıyor. O, ne müthiş tezahürat öyle. Kulaklarımızın zarı patlayacak neredeyse. Bütün stat inliyor. “Şampiyon! Şampiyon!”
Rakip takım: Kayserispor.
Kayserispor aleyhinde kötü bir tezahürat yapılmıyor. Varsa yoksa Fenerbahçe. Yapılan tüm olumsuz tezahüratlar Fenerbahçe için yapılıyor. Bütün sövmeler, bütün hakaretler, bütün olumsuz tezahüratlar bu takıma yapılıyor: “İntikam, intikam, Cim Bom’a rahat yok, Fener’i yenmeden!”, “Sami Yen, Fenere mezar olacak!”
Maç başladı. Tezahüratlar hala bitmek nedir bilmiyor. Hep Fener’e sövülecek değil ya! Arada bir Beşiktaş da nasibi alıyor seyircilerden. Beşiktaş’a da olumsuz tezahüratlar yapılıyor.
Erken dakikalarda gol geliyor. Stat inliyor: “Gooooooool!”
Herkes birbirine sarılmış. Büyük bir sevgi yumağı oluşuyor. Bayraklar, kaşkoller sallanıyor havada. Bu sevinç yumağı resmen bir gösteriye dönüşüyor. Galatasaray gol atıyor.
Biz, maçı bırakıp, seyircinin hareketlerini, tezahüratlarını izliyoruz. Gerçekten büyük bir zevk oluyor bizim için bu görüntü. Bu zevki bir daha nerede tadacağız? Nereden alacağız? Nerede yaşayacağız?
Çok geçmeden bir gol daha geliyor. Yine “Goooooollllll!” narası yıkıyor ortalığı. Seyirciler, yıkıyor ortalığı.
Goller, arka arkaya gelmeye başlıyor. Galatasaraylı futbolcular, şahlanıyor sanki. Attıkça doymuyorlar gole. Bir daha. Bir daha. Ardından bir daha… İlk yarı bitiyor.
Devre arası, seyirciler, birbirleriyle kartopu oynuyor. Adeta kar savaşı yapıyorlar. Üşümemenin en güzel yolu, hareketli olmadır. Bunu bilen seyirciler, kartoplarıyla dans ediyorlardı sanki. Birbirlerine atılan toplar karanlıkta beyaz nokta gibi görünüyordu. Karanlık geceyi bu kartopları aydınlatıyordu adeta. Karlar, birer mermi gibi havada uçuşuyordu. Bu manzara, maç başlayana kadar sürmüştü.
İkinci devre de aynı coşku ve tempo ile başlamıştı. Güzel futbol oynanıyordu sahada. Kayseri de çok gol yemesine rağmen futbolu bırakmıyor, açık futbol oynamayı tercih ediyordu. Bu da seyircilerin zevkli bir karşılaşma izlemesine yol açıyordu. İşte bir gol daha geldi. 4-0 olmuştu skor. Anlaşılan çok gollü geçecekti maç.
Bu arada izleyicilerden biri takılıyor gözüme. Acayip acayip hareketler yapıyor. Herkes bağırdığı zaman o susuyor, herkes sustuğu zaman o, bağırıyordu. Dengesiz bir durumu vardı. Hiç de normal birine benzemiyordu. Bana dönerek sordu:
-     Ağabey kaç kaç?
-     4-0
-     Kim önde?
-     Hoppala! Dedim kendi kendime. Yahu, kardeşim, sabahtan beri sahadasın, maçı izliyorsun. Bir de “kim önde?” diye soruyorsun.
Güldüm haline. Cevap verdim:      
-     Kim olacak? Galatasaray!
-     Hangisi Galatasaray? diye sormaz mı? Çatlayacaktım neredeyse.
Mehmet ile göz göze geldik. Mehmet, kıs kıs gülüyordu. Boş ver dercesine bir işaret attı bana.
Kafamı sağa sola hafiften sallayıp adama:
-     Sarı kırmızılı olanlar.
-     İkisi de sarı kırmızı, dedi.
-     Şu takım işte kardeşim. Bak, şu tarafta olanlar. Ünlü Galatasaray işte bu! dedim.
Sevindi. O, acayip hareketlerine devam etti. Ben de yanından ayrılarak Mehmet’e yaklaştım.
Maçın sonlarına doğru bir gol daha geldi Galatasaray’dan. Skor 5-0 oldu. Maç bitiyordu artık. Mehmet:
-     Hocam, maç bitiyor. Başka gol olmaz. 5-0 biter. Biz, yavaş yavaş çıkış kapısına gidelim. Kalabalık olur. Yola çıkmamız zor olur, dedi.
Kalkıp çıkışa doğru yürüdük. Kapıya geldik. Son düdük çalar çalmaz kendimizi dışarı attık. Zira Anadolu Yakasında oturuyorduk. Mecidiyeköy’den İçerenköy’e araç bulmak zor olabilirdi. Şansımız varmış ki çıkıştaki ilk şoför:
-     Bostancı! Bostancı! Diye bağırıyordu.
Hemen minibüse atladık. 3 dakika sonra minibüste oturacak yer kalmamıştı. Birçok kişi ayakta kalmıştı.
Küçük bir çocuk, yol paralarını topladı. Tabii gece olduğu için yol ücreti çift tarife sayılıyordu. Ama “Olsun” diyordum. Galatasaray’ı izledik ya! Bu, her şeye değerdi. Bu arada Mehmet kahkahalarla gülüyordu. Bana dönerek:
-     Ağabey kaç kaç? Hangi takım Galatasaray? diyordu.
Sahadaki o garip davranışlı insanı hatırlatıyordu. Hatırladıkça da gülüyordu. Biraz sonra ben de katıla katıla gülüyordum:
-     Ne insanlar var dünyada? Diyordum.
İstanbul’da kaldığım süre içinde Mehmet bu soruyu hep sorup durdu bana:
-     Ağabey maç kaç kaç?

Hakan Yocu
Güzel Bir Dünya
Öyküler -1997
adlı kitaptan