Ben balkonumda, yalın ayak beklerken sabahı, ne zaman geleceğini düşünüyorum.
Habersiz çıka geldiği o akşamların müthiş aydınlığına şahit olduğumu hayal ediyorum.
Teselli veremedim hiç bir zaman çünkü tanıyamadım kendi tesellimi.
Ve o da bilmiyordu kafamdaki uzun cümleleri.
Adım atsa benim gözlerime belki anlardı sanırdım sanırım olmadı.
Bu yüzden emin olduğum gelmeler toz duman oldu,
Aramıza kocaman duvarlar kuruldu.
Şimdi ise sabır denen o koca ipin üstünde yürürken, sona geldiğimi hissederken, o çözümsüz karmaşaya düşüyorum.
Bu oyunda rolüm ne? Kimim neyim? Çığlıklarımı emen karanlık nerede?
Ben yine kendimi kaybediyorum.