14/03/2003
Ne uzaksýn þimdi bana;
Yollar yorgun bugün; bana gelen sen olmayýnca kapadý kapýlarýný sen gelene dek. Göçmen kuþlarda vazgeçti uçmaktan, sana getirecekleri mektubum olmadýðýndan. Baharýn ilk-i gelmiþken solduðumu gördüðünden sonbahar oluverdi aniden. Kahverengi gözlerimin senden aldýðý maviliði de sarýya dönmekte gittin gideli. Sesini gizlediðinden bu yana da günüm kýsaldý, gecem neredeyse tüm günüm kadar.

...

Ve ben apartman griliklerinde maviliðini bekledim hep. Adý konmamýþ konamamýþ uzun zamanlar geçti. Adý konamamýþ vakitlerde düþündüm, çaresizdim yine; bu senden ayrý ama hep senin içinde olduðun kayýp vakitleri ya yalnýzca ben yaþýyordum ya da yaþayanlar vardý ama ad koyamýyordu kimse sen olan senin olan bu uzuuuun zamanlara...Aslýnda senin de adýn yok, seninle geçen zamanlarýnda..

...

Yine adsýz zamanlar geçmekte, içinde adsýz kahramanlar...?
Yollar yorgun, uzak bugün yine ve “çizdiðim yolum” dediðin yolun bitimindeki þehirler eski, bilinmedik benim için. Yolumun ulaþmak istediðim yerindesin dediðim yolumda kayýp, seni kaybedeli! Nerede unuttum, kime býraktým hiç hatýrlamýyorum. Her zaman her þey hep bilinmedik ve hep sevgili uzak, kayýp. Yolum kadar yada yolum gibi!

...

Usandým ve uslandým artýk; böyle kalsýn her þey! Bilinmedik...

...

adsýz zamanlar ve yeni kayýp yüzler düþümde, sesin daima yüreðimde birde tek bakýþýn..